«Καλωσήλθατε στη Ρωσία». Ατάκα που, στο παρελθόν, θα μπορούσε να είχε ειπωθεί με κάπως διαφορετικό νόημα στον Ναπολέοντα και τον Χίτλερ. Οι οποίοι, ηγούμενοι υπερδυνάμεων, αποφάσισαν κάποια στιγμή, να “μπουκάρουν” στην τεράστια ευρασιατική αυτοκρατορία προκειμένου να την κατακτήσουν. Αλλά το «καλωσήλθατε» των Ρώσων έδειξε στους δύο στρατάρχες ότι τελικά η εισβολή τους ήταν μια λάθος κίνηση.
Ποδόσφαιρο και πολιτική. Δύο έννοιες άρρηκτα δεμένες. Ένα σπορ που συγκεντρώνει τεράστιους αριθμούς φίλων που το παρακολουθούν φανατικά. Οι επιτυχίες των ομάδων δημιουργούν ήρωες, κάποιοι από τους οποίους, εάν στη συνέχεια αποφασίσουν να ασχοληθούν με την πολιτική, έχουν σχεδόν εξασφαλισμένη, λόγω της υψηλής δημοφιλίας τους, την εκλογή τους.
Η πολιτική χρησιμοποιεί το σπορ του ποδοσφαίρου σαν μια ιδανική βιτρίνα της προόδου της χώρας, του υψηλού φρονήματος των πολιτών της, της δημοφιλίας της αφού είναι κοντά στον απλό λαό κ.ο.κ. Ενώ εάν η ίδια έχει αναλάβει μια μεγάλη αθλητική διοργάνωση, το να πάνε όλα καλά σε αυτήν, αναμφίβολα προσθέτει πόντους στην διεθνή εικόνα της.
Και μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση από το Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν υπάρχει. Το διοργανώνει αυτό το καλοκαίρι η Ρωσία, η οποία την τελευταία 20ετία είναι ουσιαστικά η χώρα του Βλαντιμίρ Πούτιν. Του ανθρώπου που με ένα πανθομολογουμένως σταθερό χέρι οδήγησε την άλλοτε υπερδύναμη από την άθλια εικόνα της επί Γέλτσιν στο να την υπολογίζουν όλοι ξανά ως σημαντικό γεωπολιτικό παίκτη.
Η πρεμιέρα του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας έγινε την Πέμπτη και συνοδεύτηκε από μια πολύ εντυπωσιακή εμφάνιση της ρωσικής ομάδας που κατατρόπωσε με 5-0 την αντίστοιχη της Σαουδικής Αραβίας.
Η κάμερα, συχνά πυκνά ζούμαρε στον Πούτιν, ο οποίος μάλιστα, προς το τέλος, έκανε μια κίνηση ιπποτική προς τον σαουδάραβα ομόλογό του, κάπως σαν να του ζητούσε συγγνώμην για τα πολλά γκολ με τα οποία η εθνική της χώρας του φιλοδώρησε τη σαουδαραβική.
Και η κάμερα ζούμαρε στον Πούτιν, επειδή, απλούστατα, αυτό είναι «το μουντιάλ του Πούτιν»/ Μια χρυσή ευκαιρία για τον ρώσο ηγέτη να “βγάλει” προς τα έξω, την εικόνα της υπερδύναμης που “επιστρέφει”. Χρησιμοποιώντας, με όρους γεωστρατηγικής, την “ήπια ισχύ” του (soft power).
Και φυσικά, αυτό, με δύο τρόπους μπορεί να γίνει. Ο πρώτος είναι να κυλήσουν όλα ομαλά, να είναι άψογη η διοργάνωση σε όλα τα επίπεδα. Και ο δεύτερος, η διάκριση της Ρωσίας, της οικοδέσποινας των υπολοίπων εθνικών ομάδων.
Είναι αρχή της αμόλυντης και άσπιλης FIFA, η διοργανώτρια χώρα πάντοτε να ευνοείται. Στόχος, να διατηρείται το ενδιαφέρον στην χώρα, να πωλούνται εισιτήρια, να γεμίζουν τα γήπεδα στους αγώνες της, γενικώς να μη σταματά το τζέρτζελο, η “γιορτή”
