Η «γιαγιά Φιλιώ» που τότε ήταν 102 ετών (1999), μιλά με νοσταλγία για τη Μικρά Ασία, τα χρόνια της παιδικής και εφηβικής της ηλικίας στα Βουρλά, για την οικογένειά της και την καθημερινή τους ζωή στη Μικρά Ασία.
Αφηγείται με λεπτομέρεια την άφιξη του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη τον Μάϊο του 1919 και τη λαμπρή υποδοχή των Μικρασιατών.
Με συγκίνηση θυμάται τα γεγονότα μετά την υποχώρηση του ελληνικού στρατού, όπως τα έζησε η ίδια και η οικογένειά της στα Βουρλά, περιγράφει τις τουρκικές σφαγές και τον εκτοπισμό της οικογένειάς της, την φυγή από τη Σμύρνη, την άφιξή της στον Πειραιά.
Τέλος, κάνει λόγο για τον αγώνα της για τη διάσωση της μικρασιάτικης μνήμης και για τη δημιουργία μνημείου στην Αθήνα προς τιμήν των Μικρασιατών, και αφηγείται την επιστροφή της-στα 96 της χρόνια-στα Βουρλά, για να φέρει πέτρα και χώμα από την πατρίδα της, που τοποθέτησε στην κρύπτη του μνημείου.
Η συγκινητική της μαρτυρία και η αφήγηση πλαισιώνονται από πλούσιο αρχειακό οπτικοακουστικό υλικό:
