Οι κανόνες που έχουν τεθεί από τις Βρυξέλλες μέσω Eurostat στον τρόπο υπολογισμού της ανεργίας αποδεικνύουν ότι το «μαγείρεμα» στοιχείων όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά επιβάλλεται. Ο τρόπος είναι απλός. Ως απασχολούμενοι, αντί για άνεργοι στην πραγματικότητα, λαμβάνονται υπόψη ακόμη και όσοι έχουν δουλέψει έστω και μία ώρα (!) και ανεξαρτήτως αμοιβής κατά την περίοδο αναφοράς, δηλαδή κατά την εβδομάδα διεξαγωγής από την ΕΛ.ΣΤΑΤ. της έρευνας εργατικού δυναμικού.
Συγκεκριμένα, με βάση τους κανόνες των «Euro-Statistics», απασχολούμενοι και άνεργοι θεωρούνται:
1) Απασχολούμενοι: Άτομα 15 ετών και άνω, τα οποία την εβδομάδα αναφοράς είτε εργάστηκαν έστω και μία ώρα με σκοπό την αμοιβή, είτε εργάστηκαν στην οικογενειακή επιχείρηση, είτε δεν εργάστηκαν αλλά είχαν μια εργασία από την οποία απουσίαζαν προσωρινά.
2) Άνεργοι: Άτομα 15 έως 74 ετών που δεν χαρακτηρίστηκαν απασχολούμενοι, ήταν άμεσα διαθέσιμοι για εργασία και είτε αναζητούσαν ενεργά εργασία τις τελευταίες 4 εβδομάδες, είτε είχαν βρει μια δουλειά που θα αναλάμβαναν τους επόμενους τρεις μήνες.
Με βάση, λοιπόν, τα «Euro-Statistics», από την ΕΛ.ΣΤΑΤ. λαμβάνονται υπόψη ως απασχολούμενοι ακόμη και όσοι καταγράφονται από τον ΕΦΚΑ να κάνουν απειροελάχιστα μεροκάματα και να λαμβάνουν μηνιαίως «φιλοδωρήματα» μικρότερα των 50 ευρώ μεικτά (!) έως -στην καλύτερη περίπτωση- 300 ευρώ μεικτά (ποσά που υπολείπονται κατά πολύ από το μηνιαίο «κατώφλι της φτώχειας» των 380 ευρώ τον μήνα).
Έτσι, στην Ελλάδα «αποκρύπτονται» από τη λίστα των ανέργων συνολικά 279.998 άτομα που, βάσει ψευτοαμοιβών «ρεγάλων», αναλύονται ως εξής: 30.530 άτομα με απολαβές… το πολύ 50 ευρώ τον μήνα μεικτά, 43.464 άτομα με 50 έως 100 ευρώ τον μήνα μεικτά, 51.694 με 150 έως 200 ευρώ, 45.168 άτομα με 200 έως 250 ευρώ και 60.174 που κερδίζουν από 250 έως 300 ευρώ τον μήνα μεικτά.
Για τους ίδιους λόγους, εκτός λίστας ανεργίας μένουν περίπου 20.000 άτομα, τα οποία βρίσκονται σε προγράμματα κατάρτισης ή απόκτησης εργασιακής πείρας.
Εφόσον η στατιστική λάμβανε υπόψη τα πραγματικά κοινωνικά δεδομένα, τότε αυτοί οι πολίτες θα θεωρούνταν άνεργοι. Στην περίπτωση αυτή, το ποσοστό ανεργίας δεν θα ήταν 20,1% (Μάιος του 2018) αλλά 26,1%. Το «παραμύθι», λοιπόν, καλά κρατεί στην Ελλάδα της μνημονιακής κατοχής.
