Το ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε στην Εκκλησία αναφέρει ότι ο Χριστός πήγε στην πόλη που ανατράφηκε, την Ναζαρέτ, και κήρυξε στη συναγωγή, αφού διάβασε ένα απόσπασμα από τον προφήτη Ησαΐα, που έλεγε τα εξής: «Πνεύμα Κυρίου είναι πάνω μου. Γι’ αυτό με έχρισε, για να ευαγγελίσω φτωχούς. Με έχει αποστείλει, για να κηρύξω σε αιχμαλώτους άφεση, και σε τυφλούς ανάβλεψη, να αποστείλω συντριμμένους με άφεση, να κηρύξω έτος Κυρίου ευπρόσδεκτο».
- Γράφει ο θεολόγος Παναγιώτης Μελικίδης
Εν συνεχεία, απευθυνόμενος στους Ναζαρηνούς της συναγωγής, τους είπε ότι αυτή η προφητεία εκπληρώθηκε στο πρόσωπό του. Δηλαδή τους αποκάλυψε ότι αυτός είναι ο Μεσσίας για τον οποίο οι Γραφές μιλούσαν. Οι συντοπίτες του θαύμασαν τον λόγο του, όμως εξέφρασαν και μία υπόνοια, υποτιμητική για το πρόσωπό του. Με μία φράση προσπάθησαν να αποδομήσουν τον λόγο του Κυρίου και το περιεχόμενο του. Είπαν: «Αυτός δεν είναι ο γιος του Ιωσήφ»; Ο μνηστήρας της Παναγίας, που είχε υπό την προστασία του την Θεοτόκο, ήταν ένας απλός και αγράμματος ξυλουργός. Πώς μπορούσε, λοιπόν, να μιλάει έτσι ο γιος του ξυλουργού; Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, ο Χριστός δεν ήταν φυσικός γιος του Ιωσήφ, αλλά ο Θεός-Λόγος προσέλαβε την ανθρώπινη φύση στην κοιλία της Παναγίας, όταν την επισκίασε το Πνεύμα το Άγιο. Φυσικά αυτές τις αλήθειες δεν τις γνώριζαν οι Ναζαρηνοί και θεωρούσαν ότι ο Χριστός είναι φυσικός γιος του μνήστορος Ιωσήφ.
Οι άνθρωποι, λοιπόν, της συναγωγής απέρριψαν τον Μεσσία για λόγους που ισχύουν διαχρονικά, άρα ισχύουν και για τη σημερινή εποχή. Περίμεναν έναν Μεσσία δυνατό και ισχυρό, ο οποίος θα τους απελευθέρωνε από τους Ρωμαίους και θα τους χάριζε επίγεια ευδαιμονία. Και σήμερα για τους λόγους αυτούς απορρίπτεται πολλές φορές ο Χριστός. Απορρίπτεται, γιατί νοηματοδοτεί το περιεχόμενο της ζωής μας στο βάθος. Αποκαθιστά με τη δύναμή του το κατ’ εικόνα και οδηγεί τον άνθρωπο στον αληθινό προορισμό του, που είναι το καθ’ ομοίωσιν. Τι ζητάει, όμως, ένας άνθρωπος σήμερα; Δύναμη, εξουσία, υλικά αγαθά, καλοπέραση, σωματική υγεία και ό,τι εξυπηρετεί το εγώ του.
Από τη στιγμή, όμως, που ο Χριστός δεν αναφέρεται, ούτε προσφέρει απολαύσεις και θεάματα, γίνεται και για τους ανθρώπους «ο γιος του ξυλουργού». Τι μπορεί να ξέρει ένας τέτοιος άνθρωπος με αυτή την καταγωγή; Σήμερα η ανθρωπότητα έχει προοδεύσει. Έχει αναγάγει σε επιστήμη την τροφοδότηση των παθών που ευκαιριακά και προσωρινά ικανοποιούν τον άνθρωπο. Δημιουργεί συνθήκες άνεσης και ηδονής. Έτσι καθησυχάζεται η συνείδηση.
Γιατί αν ο άνθρωπος θελήσει σοβαρά να ασχοληθεί με το πρόσωπο του Χριστού και «κινδυνεύσει» να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όντως είναι ο Μεσσίας, αυτό θα λειτουργήσει ως κρίση για τον μέχρι τώρα τρόπο ζωής του. Τότε θα χρειαστεί να αλλάξει προσανατολισμό και νοοτροπία. Η ζωή του θα γίνει διαφορετική. Είναι σε θέση, άραγε, να αποβάλει τον εγωισμό του; Είναι σε θέση να υποβιβάσει τη λογική που προσάρμοζε όπως τον συνέφερε;
Επίπονο εγχείρημα να βγει ο κάθε άνθρωπος από τον θεοποιημένο και «υπέροχο» εαυτό του, ώστε, σύμφωνα με την εντολή του Χριστού, να αγαπήσει με όλη την καρδιά τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Το μόνο εύκολο αλλά και βολικό είναι να απορρίψει τον «γιο του Ιωσήφ».
Πάντοτε τα υπαρξιακά ερωτήματα είναι αμείλικτα. Καταστάσεις της ζωής έρχονται να σχετικοποιήσουν τις βεβαιότητες και ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι ο θρόνος του είναι μια γελοιογραφία. Αυτή η απελπισία που οδηγεί στην πραγματική αυτογνωσία είναι το πρόσφορο έδαφος που ζητάει ο Χριστός, για να προσφέρει τον εαυτό του ως τροφή και ως νόημα ζωής.
