Πέρασαν εξήμισυ (61/2) χρόνια, από τότε που δόθηκε η έξωθεν οργανωθείσα αφορμή – πρόσχημα στον ελεεινό δούλο των σιωνιστών και στην εγκληματική πολιτική οργάνωσή του, να μεθοδεύσουν και να προκαλέσουν – με την άμεσον συνέργεια επίορκων δικαστικών οργάνων – την άσκηση παρανόμων ποινικών διώξεων, κατά του νομίμου
κοινοβουλευτικού κόμματος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, παρά πάσαν Αρχήν και Αξίωμα του Δικαίου, παραβιάζοντας θεμελιώδεις Συνταγματικές διατάξεις ως και περί αλλοιώσεως του Πολιτεύματος ποινικές διατάξεις «κατέφυγαν», για να μας παραπέμψουν, στην ΑΝΙΣΧΥΡΗ διάταξη του άρθρου 187 Π.Κ., ενεργώντας ανήθικα ως άνθρωποι και βίαια ως εξουσιαστές. Ήσαν δε, τόσο πολύ βέβαιοι, ότι θα διαταχθεί «αρμοδίως» η παραπομπή μας σε δίκη, ώστε, πριν καν αρχίσουν οι σχετικές διαδικασίες της προδικασίας, εδήλωσαν με θράσος, ότι «θα έχουν (εμείς) μια δίκαιη δίκη».
Δηλαδή οι συνωμότες γνώριζαν εκ των προτέρων, ότι το Συμβούλιο Εφετών θα εξέδιδε οπωσδήποτε παραπεμπτικό Βούλευμα, όπως και έγινε μετά από 19 μήνες.
Μετά από απαίτηση δύο υπουργών της συνωμοτικής ομάδας στην Εισαγγελέα του Α.Π. ασκήθηκε βεβιασμένα ποινική δίωξη κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, χωρίς ο εντολοδόχος αντεισαγγελέας να στείλει, ως όφειλε, πρώτα τη «δικογραφία» στη Βουλή.
Ακολούθησαν συλλήψεις, έρευνες σε σπίτια και γραφεία, μοναστήρια και σπηλιές, βουνά και λαγκάδια, δηλώσεις πολιτικών αποβρασμάτων, τηλεοπτικός εμετός, διαπόμπευση και φυλάκιση του Αρχηγού μας και της μισής κοινοβουλευτικής ομάδας και ταξίδι – αστραπή του αρχισυνωμότη Σαμαρά στις Η.Π.Α. για να αναγγείλει θριαμβευτικά στους εβραίους ότι «Τους έχω (εμάς) δέσει»!
Την 1η Νοεμβρίου, στα πλαίσια τρομοκρατίας της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και των οπαδών της, δολοφόνησαν στο Ν. Ηράκλειο δύο νέα παιδιά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, τον Γιώργο Φουντούλη και τον Μάνο Καπελώνη και τραυμάτισαν βαρύτατα ένα ακόμη, τον Αλέξανδρο Γέροντα, που επέζησε από θαύμα.
Ήταν τόση μεγάλη η… χαρά που ένιωσαν για τις φρικτές δολοφονίες τα σκουλήκια του συστήματος, ώστε δεν τήρησαν ούτε τα τυπικά προσχήματα, εκφράζοντας τη «λύπη» τους. Αυτό κατέδειξε την ηθική αυτουργία τους στην τέλεση του αποτρόπαιου εγκλήματος. (Όσο για τους αυτουργούς – εκπαιδευμένοι εκτελεστές – και άμεσους συνεργούς, παρακαλώ να μην πάει το μυαλό σας στη Μοσάντ και στην Ε.Υ.Π.). Και να σκεφτεί κανείς, ότι όλα αυτά τα μικρόψυχα ή άψυχα πολιτικά ανθρωποσκούπιδα, με κάθε ευκαιρία που τους δινόταν δήλωναν: «Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι’ αν προέρχεται», αλλά βέβαια δεν την καταδικάζουν, όταν στρέφεται κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Ακολούθησε η οπερετική ειδική ανάκριση, υπό την… υψηλή εποπτεία του «Παναθηναικάκια» φίλου του Σαμαρά, του λασανοφόρου των Ιουδαίων.
Με την έναρξη των διώξεων, το σκυλολόι του συστήματος μας… καταδίκασε αμετάκλητα ως «εγκληματική οργάνωση». Ακόμη και μέσα στη Βουλή δεν τηρούσε τα προσχήματα.
Αντικατέστησαν το τεκμήριο της αθωότητας με το τεκμήριο… ενοχής, «ποινικοποίησαν» την υποδικία, για να μας στερήσουν νόμιμα δικαιώματά μας, κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής, έκαναν την ατομική ευθύνη – σε «πλέργιο πλάτεμα» - συλλογική, «έστησαν» αποκόμματα μιας χρήσεως, για αναχώματα στο δρόμο μας και χρησιμοποίησαν μονοπωλιακά την τηλεόραση για να μας συκοφαντούν και να μας βρίζουν, χωρίς αντίλογο, συνεχίζοντας το ίδιο «βιολί».
Ακολούθησε η ξεκάθαρη ομολογία Μπαλτάκου για τη συνωμοσία Σαμαρά, αλλά το «αυτί» ων ανακριτών και της Πόγκα του Συμβουλίου Εφετών δεν «ίδρωσε», ούτε και του άλλου εφέτη, που χαρακτήρισαν οι αθεόφοβοι αλλά και αδίστακτοι ντενεκέδες, το ανύπαρκτο στην περίπτωσή μας, κύριο στοιχείο της κατηγορίας (προσπόριση οικονομικού οφέλους)…επιβαρυντική περίπτωση, εξέδωσαν παραπεμπτικό βούλευμα, χωρίς να λάβουν υπ’ όψιν την απόλυτα θεμελιωμένη αντίθετη γνώμη του εφέτη – εισηγητή και… καθάρισαν.
Δυνάμει λοιπόν αυτού του Βουλεύματος η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, στις 20 Απριλίου 2015, οδηγήθηκε στο εδώλιο του κατηγορουμένου, ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών.
Από την ημέρα εκείνη πέρασαν πέντε (5) χρόνια επίπονης διαδικασίας, τόσο για τους δικαστές (κυρίως) όσο και για τους δικηγόρους υπερασπίσεως, οι οποίοι ήσαν αναγκασμένοι να πηγαινοέρχονται, μεταξύ φυλακών Κορυδαλλού και Εφετείου Αθηνών. Για τους δικηγόρους της πολιτικής αγωγής και το φίλα προσκείμενο προς αυτή ακροατήριο «διανθισμένο» με εναλλασσόμενο πολιτικό προσωπικό της… πλέργιας σε πλάτεμα και βάθεμα αναρχοκομμουνιστικιάς και διαστροφικιάς «προοδευτικιάς» παράκρουσης, ως και για τους επιστρατευμένους μάρτυρες του ψεύδους (κατηγορίας) η δίκη ήταν ευκαιρία να εκτονώσουν – κάποιες φορές και με αγοραίο τρόπο – το αβυσσαλέο μίσος τους κατά του Ελληνικού Εθνικιστικού Κόμματος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, η καταδίκη της οποίας ήταν και είναι η μοναδική επιδίωξη και επιθυμία τους, ίσως δε και ο σκοπός της… ζωής τους.
Για τους δημοσιογράφους της κακιάς ώρας, η δίκη είχε εμπορικό ενδιαφέρον («πουλάει» η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ) και ευκαιρία να συνεχίσουν να ασχημονούν, μονολογώντας χωρίς αντίλογο, όπως απαιτεί η «δημοκρατία» τους.
Μετά το πέρας της ακροαματικής διαδικασίας, και της γενομένης απαλλακτικής για τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ πρότασης της κας Εισαγγελέως της Έδρας, οι προαναφερθέντες, «πάγωσαν» και όταν «ξεπάγωσαν», αφήνιασαν, - σαν τα παλιάλογα – και κάποιοι νομικοφανολογούντες καθηγητάδες αυτοξεφτιλίστηκαν γράφοντας άρθρα πεζοδρομιακής αξίας και απροσχημάτιστης πολιτικής εμπάθειας. (σ.σ. Αυτούς ειδικά τους τελευταίους θα τους «περιποιηθώ» όπως τους αξίζει, κατά την αγόρευσή μου ενώπιον του Δικαστηρίου).
Στο σημείο αυτό της αναδρομής μου, θεωρώ αναγκαίο να εκθέσω ορισμένους προβληματισμούς, που θα έπρεπε να έχουν απασχολήσει κάθε Έλληνα μέσης συνέσεως, αλλά πολύ περισσότερο, κάθε υπεύθυνο κριτή, είτε λόγω αρμοδιότητας, είτε γενικά κάθε ελεύθερο από δεσμά προκαταλήψεων άνθρωπο του πνεύματος, δάσκαλο, αναλυτή, συγγραφέα, επιστήμονα, Ιεράρχη, δημοσιογράφο επιπέδου κ.α. Στους πολιτικούς δεν αναφέρομαι, γιατί δεν είναι άνθρωποι του ελευθέρου πνεύματος, αλλά των κομμάτων και της εθελοδουλίας, δηλαδή σκουπίδια. Συγκεκριμένα:
1) Με ποιο θεσμικό δικαίωμα οι κεφαλές του εβραιοσιωνισμού Ronald Lauder και David Harris, στις συναντήσεις τους με τον «Έλληνα» Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, το συνομώτη μασκαρά, «κατέστησαν σαφές, ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ πρέπει να περιορισθεί» και τον «ευχαρίστησε (ο πρώτος) αυτόν και την κυβέρνησή του (Ν.Δ. – ΠΑ.ΣΟ.Κ) που τήρησαν το λόγο τους»; (άρθρο του R.L. στην Jewish World Review – Οκτώβριος 2013).
2) Συνεχίζοντας τις εντολές του, προς τον άθλιο εντολοδόχο του, καταλήγει με ύφος ηγεμόνος προς υποτακτικόν του ο αρχισιωνιστής εβραίος R.L. στο ίδιο άρθρο του (ενθ. ανωτ.): «Το WJC (διεθνές εβραϊκό κογκρέσο) κάλεσε την Ελλάδα να εξετάσει την απαγόρευση (!) του κόμματος» (σ.σ. εννοεί τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ). Με ποια εξουσία, αυτός ο αμερικανοεβραίος πολίτης καλεί το Κράτος του Ελληνικού Έθνους και το διατάσσει να εξετάσει (σ.σ. «μεθοδεύσει» εννοεί ο θρασύς) την απαγόρευση λειτουργίας και θέσεως εκτός νόμου του κόμματός μας, το οποίο εξελέγει από μισό εκατομμύριο Έλληνες ψηφοφόρους; Μήπως τον εξουσιοδότησαν αυτοί οι Έλληνες που μας έστελναν μονίμως στην 3η θέση του κοινοβουλευτικού σώματος και στην Ευρωβουλή – γιατί δεν πίστεψαν ποτέ την αισχρή κατηγορία εναντίον μας, - μέχρι το Μάιο του 2019; Ποιος λοιπόν τους έδωσε αυτό το «δικαίωμα»; Οι νιπτοχειράκηδες «φίλοι» μας Αμερικάνοι; Ή μήπως το ΝΑΤΟ… ο προστάτης μας;
3) Αυτοί οι θρασείς Ιουδαίοι του WJC, σκληροί και φανατικοί αντεθνικιστές… για τα άλλα Έθνη, γιατί δεν επεμβαίνουν και στα εσωτερικά του Ισραήλ, το σύστημα διακυβερνήσεως του οποίου και η ιδεολογία του είναι υπόδειγμα εθνικοσοσιαλιστικού Κράτους – Έθνους, με κοινοβουλευτικό μανδύα και ιουδαϊκό καπέλο (κιπά); Γιατί έχουν επτασφράγιστα τα σύνορά τους στο Ισραήλ, προς αποφυγήν της πληθυσμιακής αλλοιώσεως του λαού τους και της διαρρήξεως του κοινωνικού τους ιστού, ενώ ταυτόχρονα επιχειρούν με κάθε τρόπο και κάθε Soros, Lauder και Harris να διαλύσουν τα άλλα έθνη της Ευρώπης, προκαλώντας και τροφοδοτώντας την αφροασιατική εισβολή και εγκατάσταση;
4) Οι «δικοί μας» πολιτικοί, που παρέδωσαν τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ για «εκτέλεση», όπως ο Ιούδας τον Ιησού στο εβραιομάνι, γιατί δεν τολμούν να κατηγορήσουν το Ισραήλ για ναζισμό, φασισμό, ξενοφοβία, ρατσισμό, ιμπεριαλισμό κ.λ.π.; Γιατί δεν κατηγόρησαν τον R. Lauder για επέμβαση στα εσωτερικά μας, όταν την επαύριον των εκλογών της 7ης Ιουλίου δήλωσε στο κούλι – μωυσί μητσοτάκι, ότι «στην Ελλάδα πρέπει να εξαλειφθεί και το τελευταίο ίχνος Εθνικισμού, ρατσισμού κ.λ.π.», αφήνοντας έτσι ανοιχτό και το ενδεχόμενο φυσικής εκκαθαρίσεως των αγωνιστών ης ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ; Ο άνανδρος προσκυνημένος πάκης, γιατί αμέσως μετά τις εκλογές του Ιουλίου προσκάλεσε και παρασημοφόρησε τον Ιουδαίο D. Harris με το παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος; Για ποιες εξαιρέτους πράξεις;
5) Με ποιο δικαίωμα ο τρισάθλιος Σαμαράς δέχθηκε να εκτελέσει εντολές ξένου εξωθεσμικού παράγοντα (WJC), να συνωμοτήσει και να συνεργασθεί με αυτόν, προκειμένου να μεθοδεύσει και να εκτελέσει τις παράνομες διώξεις κατά του νομίμου Ελληνικού κοινοβουλευτικού κόμματος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, από τον Σεπτέμβριο του 2013, με «στημένη» αφορμή τη δολοφονία στην Αμφιάλη; (σ.σ. Ο αείμνηστος Σαράντος Καργάκος, σε άρθρο του στην εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ», της 18ης Οκτωβρίου 2013 – αριθ. φύλλου 39687 σελ. 8 με τίτλο «Ένα κόμμα «σωσίβιο», συνδέει τη δολοφονία με τη Μοσάντ! Ήταν τυχαίο πρόσωπο ο καταξιωμένος αυτός Έλλην διδάσκαλος ή μήπως ήταν… χρυσαυγίτης; ΤΙ ακριβώς εγνώριζεν ο Καργάκος;
Με ποιο δικαίωμα και με ποια λαϊκή εντολή πήγε ο Σαμαράς στο Τέλ Αβίβ και υποσχέθηκε στον ισραηλίτη πρωθυπουργό Νεντανιάχου, ότι «θα τους (εμάς) εξαφανίσω»; Ποιους είχε στην «τσέπη» του και έδινε τέτοιες υποσχέσεις; Ποιους επίορκους και διεφθαρμένους; Με ποιο δικαίωμα οι εβραίοι του Κ.Ι.Σ.Ε επιχείρησαν να στρέψουν εναντίον μας τον πρώην υπουργό Δικαιοσύνης Ρουπακιώτη, ο οποίος τους απέπεμψε και λίγο αργότερα παραιτήθηκε; (σ.σ. Το γεγονός αυτό γνωστοποίησε ο ίδιος ο κ. Ρουπακιώτης, μετά την «παραίτησή» του!)
6) Κλείνω την αναδρομή μου μ’ αυτούς τους εύλογους ρητορικούς προβληματισμούς, από τους οποίους προκύπτουν αβίαστα οι εξηγήσεις –απαντήσεις στο ΠΩΣ και ΓΙΑΤΙ οδηγηθήκαμε στο Δικαστήριο, με την Κάλπικη ποινική διάταξη του άρθρου 187, κατά παράβαση του ισχύοντος Νόμου 3875/2011 και στο ΠΟΙΟΙ οδηγούν το Έθνος μας στο δρόμο της καταστροφής.
Εμείς οι έλληνες Εθνικιστές υπομένουμε και επαγρυπνούμε.
ΕΣΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ.
Μιχάλης Αρβανίτης
