Σε αυτή την ανάλυση, ο κ. Φίλης φωτίζει το αόρατο παρασκήνιο του παγκόσμιου γεωπολιτικού παιχνιδιού, αποκαλύπτοντας πώς η σύγκρουση Ουκρανίας–Ρωσίας δεν είναι μόνο πόλεμος για εδάφη, αλλά μάχη για τον νέο παγκόσμιο χάρτη ισχύος.
Περίπου τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη της ρωσοουκρανικής σύγκρουσης, η διεθνής κοινότητα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Όπως επισημαίνει ο κ. Φίλης, η συγκυρία είναι ίσως η πιο πρόσφορη στιγμή για μια ουσιαστική ειρηνευτική πρωτοβουλία — ωστόσο, τα συμφέροντα που διασταυρώνονται είναι πιο περίπλοκα από ποτέ.
Ο κ. Φίλης υπογραμμίζει ότι ο μοναδικός ηγέτης με πραγματικό κίνητρο για ειρήνη αυτή τη στιγμή είναι ο Ντόναλντ Τραμπ. Ο Αμερικανός πρόεδρος, σε αντίθεση με την κυβέρνηση Μπάιντεν, αντιλαμβάνεται πως ο κύριος γεωπολιτικός αντίπαλος των ΗΠΑ δεν είναι η Ρωσία, αλλά η Κίνα. Για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά το Πεκίνο, οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάζονται μια μη εχθρική Ρωσία — ή τουλάχιστον μια ουδέτερη Ρωσία που δεν θα σύρεται πλήρως στην αγκαλιά της Κίνας.
Η πρόταση των «28 σημείων» του Τραμπ για την ειρήνη φαίνεται να έχει παγώσει την Ευρώπη. Ο κ. Φίλης τονίζει πως οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις φοβούνται δύο πράγματα. Ότι ο Τραμπ θα εμφανιστεί ως ο άνθρωπος που έφερε την ειρήνη στην Ουκρανία, και ότι μια τέτοια εξέλιξη θα αποδυναμώσει πολιτικά την Ε.Ε., καθιστώντας την ξανά εξαρτημένη από την Ουάσιγκτον.
Η Ευρώπη, όπως λέει, δεν επιθυμεί να τελειώσει ο πόλεμος – όχι μόνο για λόγους στρατηγικούς, αλλά και πολιτικούς: η επιτυχία του Τραμπ θα συνιστούσε ήττα για το φιλελεύθερο κατεστημένο της Δύσης.
Ο κ. Φίλης χαρακτηρίζει την εξωτερική πολιτική του Τζο Μπάιντεν ως «μάθημα προς αποφυγή» για κάθε φοιτητή διεθνών σχέσεων.
Σε έναν τριπολικό κόσμο (ΗΠΑ – Ρωσία – Κίνα), το μεγαλύτερο λάθος είναι να οδηγήσεις τις άλλες δύο δυνάμεις να συμμαχήσουν εναντίον σου. Αυτό ακριβώς, υποστηρίζει, έκανε η κυβέρνηση Μπάιντεν: έσπρωξε τη Ρωσία στα χέρια της Κίνας, δημιουργώντας έναν αντίπαλο άξονα που συνδυάζει στρατιωτική ισχύ, πρώτες ύλες και τεχνολογική παραγωγή.
Οι Ρώσοι, εξηγεί, δεν εμπιστεύονται πραγματικά τους Κινέζους· απλώς τους χρησιμοποιούν. Όμως η στρατηγική ανάγκη τους υποχρεώνει να συμβιώσουν — μια εύθραυστη ισορροπία που ενισχύεται όσο η Δύση τους απομονώνει.
Η Ευρώπη, σύμφωνα με τον κ. Φίλη, προσπαθεί να τορπιλίσει κάθε προσπάθεια αμερικανορωσικού συμβιβασμού. Με ποιον τρόπο; Πρώτον, πείθοντας τον Ζελένσκι να μη δεχτεί προτάσεις συμβιβασμού. Δεύτερον, υπονομεύοντας πολιτικά τον Τραμπ και την όποια διαπραγματευτική του πρωτοβουλία.
Η ρωσοφοβία, λέει ο κ. Φίλης, παραμένει βαθιά ριζωμένη στην ευρωπαϊκή συνείδηση. Σε συνδυασμό με την ανάγκη αύξησης των εξοπλισμών και της «ευρωπαϊκής αμυντικής αυτονομίας», η παράταση του πολέμου εξυπηρετεί την οικονομική και πολιτική ατζέντα πολλών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.
Όπως εξηγεί ο κ. Φίλης, η πρόσφατη αύξηση των αναφορών για «ρωσικά drones» και «απειλές κατά της Ευρώπης» δεν είναι τυχαία. Η Γερμανία, για παράδειγμα, ανακοίνωσε εξοπλιστικό πρόγραμμα 600 δισ. ευρώ – ποσό που πρέπει κάπως να δικαιολογηθεί. Φυσικά, δεν αναιρεί το γεγονός ότι χώρες όπως η Πολωνία ή οι Βαλτικές Δημοκρατίες έχουν ιστορικούς λόγους να φοβούνται τη Μόσχα. Ωστόσο, όπως υπογραμμίζει ο κ. Φίλης, οι ίδιες χώρες δείχνουν ελάχιστη κατανόηση για τις ελληνικές ανησυχίες έναντι της Τουρκίας.
Η επιλεκτική ευαισθησία της Ευρώπης, λέει, φανερώνει γεωπολιτική υποκρισία.