Στην κορυφή του Γράμμου, σε ύψος 2.520 μ., στρατιώτες έχτισαν, το 1948, ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στην Παναγία, στην Υπέρμαχο Στρατηγό του Έθνους, ως αφιέρωμα ευγνωμοσύνης για την προστασία της, αλλά και ως ορμητήριο πνευματικών φτερουγισμάτων.
Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος
Δυστυχώς, σήμερα, το μόνο, που σώζεται από αυτό το εκκλησάκι, είναι σωριασμένες πέτρες. Έγινε ερείπια, λόγω της εγκατάλειψης.
Όπως αναφέρει ο Μητροπολίτης Κονίτσης κ. Ανδρέας «ο πανδαμάτωρ χρόνος και η αδιαφορία των υπευθύνων, κυρίως η αδιαφορία των υπευθύνων, έχουν αφήσει το εκκλησάκι αυτό να ερειπωθεί. Όπως έχουν αφήσει και το δρόμο, που οδηγεί στο μνημείο του Γράμμου, στο ύψωμα 2.166, τελείως ασυντήρητο».
Οι ορειβατικοί σύλλογοι στις οδοιπορικές τους αναβάσεις στην κορυφή του Γράμμου δείχνουν το σημείο, που υπήρχε το εκκλησάκι, και του δίνουν το χαρακτηρισμό «η γκρεμισμένη Παναγία».
Αυτό το εκκλησάκι ήταν ένα σεπτό μνημείο, που θύμιζε αγώνες και αγωνίες. Και διακήρυττε από εκεί ψηλά ότι η ζωή της ύλης είναι παγίδα φθοράς και θανάτου.
Και χρειάζεται ρωμαλέα μάχη για να ξεφύγει κανείς από τα δίκτυα της απατηλής προσωρινότητας και να ζήσει με την έμπνευση και την καθοδήγηση του Θεού, φιλιωμένος, χωρίς έριδες, χωρίς διχόνοιες και με τον εαυτό του και με τους άλλους.
Η ψυχή, ανεξάρτητα από τις διαμάχες και τους σπαραγμούς, στήνει μέσα στο χρόνο το παρατήριό της και εξετάζει το παρελθόν και οραματίζεται το μέλλον.
Αν το σώμα είναι δέσμιο στις ανάγκες της παρούσης στιγμής, η ψυχή ανοίγει τα φτερά και κινείται με άνεση έξω από τα όρια του χρόνου, στα ασύνορα της αιωνιότητας πλάτη.
