Θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν τόσο τραγικά τα πράματα. Να κάνουν πόλεμο μεταξύ τους, οι «ρεαλιστές» μας, χορεύοντας σαν ινδιάνοι γύρω από τη φωτιά της λύσης δύο κρατών. Αυτοί που υιοθέτησαν στο τραπέζι των συνομιλιών όσες πρόνοιες απαιτούσαν οι Τούρκοι για να οδηγηθούμε στον απόλυτο διαχωρισμό των δυο κρατιδίων, που θα βρίσκονται εσαεί κάτω από τον έλεγχο της Άγκυρας. Αποδέχθηκαν δύο χωριστά κρατίδια, αλλά κατηγορεί ο ένας τον άλλο για προδοσία επειδή αποδέχεται δύο κράτη. Έτσι ξεκινούμε τη χρονιά. Μακάρι να μπορούσαν να δουν πού μας οδήγησαν, ίσως να είχαμε ελπίδα να ανακόψουμε την κατρακύλα. Αλλά, δεν βλέπουν, είναι φανερό. Για να μην ομολογήσουν τις ευθύνες τους.
Συνεταιρισμό δυο κρατιδίων ίσου καθεστώτος με μία διεθνή προσωπικότητα, χωρίς καμιά αναφορά στη μια και ενιαία κυριαρχία και στη μια υπηκοότητα, όπως επί χρόνια απαιτούσε η πλευρά μας για να διασφαλίσει την ενότητα του κράτους, συμφώνησαν (23/5/2008) οι Χριστόφιας και Ταλάτ. Όμως, η «μία διεθνής προσωπικότητα» δεν διασφαλίζει την ενότητα του κράτους, αφού δύο χωριστά κράτη μπορούν να συμφωνήσουν τη «μία διεθνή προσωπικότητα», δηλαδή την κοινή αντιπροσώπευση τους στον ΟΗΕ, στην ΕΕ (που αυτό θέλουν οι Τ/κ για να αναγνωριστεί το αποσχιστικό κράτος τους, αλλά και για να ενταχθούν στην ΕΕ χωρίς να περάσουν τις ενταξιακές διαδικασίες και την προσαρμογή που πέρασε η Κυπριακή Δημοκρατία), να έχουν κοινές πρεσβείες, κοινές διεθνείς συμφωνίες κ.α. Αυτό, χωρίς τη μία κυριαρχία και τη μία ιθαγένεια, είναι βασικό στοιχείο συνομοσπονδίας και όχι ομοσπονδίας. Ακολούθησε και η συμφωνία Αναστασιάδη – Έρογλου (11/2/2014), που έβαλε ακόμα μια σφραγίδα στον συνομοσπονδιακό διαχωρισμό. Εδώ αναφέρεται η μία κυριαρχία, αλλά με πρόνοιες που ικανοποιούν την τουρκική επιδίωξη και δεν κατοχυρώνουν ένα κράτος με ένα λαό. Θα «προέρχεται εξίσου από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους» και όχι από τον κυπριακό λαό. Η μία κυπριακή ιθαγένεια θα υπάρχει, αλλά ταυτόχρονα θα υπάρχει και η «εσωτερική ιδιότητα» των πολιτών «είτε του ελληνοκυπριακού συνιστώντος κράτους είτε του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους». «Η ενωμένη Κυπριακή ομοσπονδία θα αποτελείται από δυο συνιστώντα ίσα κράτη». «Όλοι οι πολίτες της ενωμένης Κύπρου θα είναι και πολίτες είτε του ελληνοκυπριακού συνιστώντος κράτους είτε του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους». Υπάρχει καμιά άλλη υφιστάμενη ομοσπονδία στον κόσμο που έχει και εσωτερική ιθαγένεια; Με ποιο τρόπο διασφαλίζεται η επανένωση της Κύπρου και του λαού με όλες αυτές τις πρόνοιες;
Όσα ακολούθησαν αυτών των δυο συμφωνιών (Χριστόφια και Αναστασιάδη) έδωσαν ακόμα μεγαλύτερο βάθος και έκταση στον απόλυτο διαχωρισμό της Κύπρου σε δύο κράτη τα οποία προσπαθούν να συνάψουν συνομοσπονδιακό συνεταιρισμό. Το βαφτίσουν Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και μας προειδοποιούν κιόλας ότι είναι η μόνη εφικτή λύση. Ενώ στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο κοντά σε αυτό που ο Ερσίν Τατάρ, θρασύτατα ανέφερε προχτές και στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του: «Η μεγαλύτερή μας ευχή είναι τον νέο χρόνο να φτάσουμε σε μια συμφωνία για δύο κυρίαρχα κράτη που θα ζουν πλάι πλάι στην Κύπρο και θα συνεργάζονται».
Τις συνθήκες για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, τις δημιούργησε βεβαίως η Άγκυρα. Αλλά, δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Η ηγεσία μας, πρωτίστως. Διότι τα «δύο κυρίαρχα κράτη που θα ζουν πλάι πλάι» δεν τα αντιμετώπισε ως ορατό κίνδυνο για να τα αποτρέψει, αντίθετα ενίσχυσε αυτές τις συνθήκες. Με τις συμφωνίες συνεταιρισμού, με την πολιτική των οδοφραγμάτων, με την πολιτική των ΜΟΕ, με την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, με προσεγγίσεις που δεν έστρεφαν την προσοχή όλων στην κατοχή και στο ρόλο της Τουρκίας, αλλά στη συνεννόηση με τους Τουρκοκύπριους πολιτικούς. Ούτε καν με τους Τουρκοκύπριους πολίτες, αλλά μόνο με την ηγεσία τους. Κι ας γνωρίζαμε πως είχαμε να κάνουμε με εντολοδόχους που μετέφεραν εδώ τα συμφέροντα της Άγκυρας και όχι της κοινότητας.
Όλα αυτά θα είχαν κάποιο νόημα αν μας έφερναν πιο κοντά σε μια δημοκρατική και λειτουργική διευθέτηση, επιτέλους να δούμε τη λύση να πλησιάζει, να δούμε την ειρήνη να πλησιάζει, να δούμε την ελευθερία της πατρίδας μας. Αλλά, τι βλέπουμε; Βλέπουμε να πλησιάζει το τρισχειρότερο: Να μετατρέπεται η Κυπριακή Δημοκρατία σε ελληνοκυπριακό κρατίδιο και όλη η Κύπρος σε τουρκικό προτεκτοράτο. Χωρίς καμιά διάθεση αντίδρασης από το λαό και την ηγεσία. Παραδομένοι στη μοίρα μας. Είναι την απόλυτη ανατροπή που χρειαζόμαστε για να ξεφύγουμε πια από την παγίδα κι όχι τη συνέχιση της πορείας που μας οδηγεί βαθύτερα σε αυτήν.
Είθε ο νέος χρόνος να μας ανοίξει τα μάτια.
