Αν κάτι που θα ήθελα να ξεχάσω από τις μέρες της κρίσης των Ιμίων καθώς τις έζησα στην πρώτη γραμμή του στρατιωτικού ρεπορτάζ ήταν το ΞΗΜΕΡΩΜΑ της μεγάλης ΝΥΧΤΑΣ! Το εφιαλτικό ξημέρωμα της 31ης Ιανουαρίου του 1996 που λίγες ώρες πριν, στις 01:40 τουρκικές ειδικές δυνάμεις είχαν ανεβεί στη Μεγάλη Ίμια (Δυτική) και 4 ώρες μετά, στις 05:30 πμ ελικόπτερο του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, που είχε απονηωθεί από τη φρεγάτα Ναυαρίνο στην προσπάθειά του να διαπιστώσει την πληροφορία παρουσίας Τούρκων στη βραχονησίδα κατέπεσε κατά την επιστροφή του στη φρεγάτα με αποτέλεσμα να σκοτωθούν και τα τρία μέλη του πληρώματος, οι υποπλοίαρχοι Χριστόδουλος Καραθανάσης και Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός!
Εκείνο το ξημέρωμα που μια ομάδα αποσβολωμένων στρατιωτικών συντακτών μας βρήκε στην μεγάλη αίθουσα του πενταγώνου παραμένει το χειρότερο της ζωής μου. Χειρότερο και από το ξημέρωμα της απώλειας του πατέρα μου.
Το ξημέρωμα της 31ης Ιανουαρίου 1996 ήταν εφιαλτικό καθώς ξεπρόβαλε μια εθνική ήττα, μια εθνική ταπείνωση. Γι αυτό από τότε λέω πάντα: «Δεν με τρομάζει η νύχτα αλλά το ξημέρωμα».
Το τελευταίο καιρό ακούγοντας τον Ερντογάν να απειλεί ότι «θα έρθουμε νύχτα» η έγνοια μου είναι στο ξημέρωμα. Το εθνικό στοίχημα είναι την επόμενη φορά μετά την μεγάλη νύχτα να ακολουθήσει μια γελαστή μέρα. Αυτή είναι η πρόκληση και σε αυτό θα κριθούν οι έχοντες την ευθύνη της ασφάλειας της χώρας.
Με αφορμή τις πρόσφατες κρίσεις στις Ένοπλες Δυνάμεις είναι διάχυτη η εκτίμηση πρόκειται για προσωπικές επιλογές του Α/ΓΕΕΘΑ. Ωστόσο η ασφάλεια της χώρας βασίζεται σ ένα σύνθετο παίγνιο και δεν είναι προσωπική αλλά συλλογική υπόθεση του στρατεύματος.
Η προσωπολατρία δεν έχει θέση στο στράτευμα. Οι προσωπικοί στρατοί δεν κερδίζουν τους πολέμους. Απεναντίας η προσωπικότητα του ηγήτορα και ο βαθμός που μπορεί να εμπνεύσει τους υφιστάμενους του είναι καθοριστικοί παράγοντες για την έκβαση μιας μάχης.
Θα είμαστε αφελείς εάν πιστεύαμε ότι ο «νυχτερινός» αντίπαλος δεν έχει περάσει από μαγνητική τομογραφία τις τελευταίες κρίσεις και τοποθετήσεις στην κορυφή της στρατιωτικής πυραμίδας. Ας το θεωρήσουμε βέβαιο ότι η απέναντι πλευρά έχει ήδη βάλει στην δίκη της ζυγαριά όσους εκ των ανωτάτων τοποθετήθηκαν στις θέσεις «κλειδιά» και έχει εξάγει τα δικά της συμπεράσματα. Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο αντίπαλος γνωρίζει καλύτερα από πολλούς εξ ημών το ειδικό βάρος του καθενός εκ των αντιστρατήγων μας και κυρίως εάν γνωρίζουν τον χώρο ευθύνης που τους ανατέθηκε! Είναι απλά τα πράγματα, ο αντίπαλος βλέπει και συμπεραίνει, εάν ο «χ», «ψ» , «Ζ» έλληνας αντιστράτηγος διαθέτει εμπειρία και προϋπηρεσία στην θέση «κλειδί» που τοποθετήθηκε ή εάν είναι ουρανοκατέβατος! Εάν έχει γνώση του χώρου, εάν έχει υπηρετήσει ξανά σε μικρότερο βαθμό στον ίδιο πόστο, εάν στοιχειωδώς γνωρίζει τις ιδιαιτερότητες της Ζώνης Ευθύνης του και μάλιστα ο αντίπαλος εκτιμάει πόσο χρόνο χρειάζεται ο Έλληνας στρατηγός για να ενημερωθεί και να αφομοιώσει τα Πολεμικά Σχέδια του Τομέα του.
Δεν θέλω να γίνω πιο συγκεκριμένος για ευνόητους λόγους αλλά έχουν δει πολλά τα μάτια μου κατά το παρελθόν γι αυτό ώρες - ώρες ο τρόμος μου για το «ξημέρωμα» γίνεται πιο έντονος. Δεν είμαι σίγουρος εάν το πάθημα των Ιμίων μας έγινε μάθημα.
Η κρίση των Ιμίων ανέδειξε παθογένειες και αδυναμίες του συστήματος αλλά και λάθος επιλογές.
Για σήμερα θα περιοριστώ μόνο σ´ ένα περιστατικό που έλαβε χώρα στο φουαγιέ του πενταγώνου προπαραμονή της κρίσης των Ιμίων. Το πρωί της Δευτέρας 29 Ιανουαρίου του 1996 η ειδησεογραφία ξεκινάει με την συνεδρίαση του ΣΑΓΕ όπου καταστρώνεται ευρύτερο σχέδιο επάνδρωσης των νησίδων πέριξ της Καλύμνου. Το σχέδιο αυτό με την ένδειξη «Άκρως Απόρρητο» έμελλε λίγες ώρες μετά να πέσει στα χέρια των δημοσιογράφων όταν ο Ντόρης (στρατηγός Νικολαϊδης) Διευθυντής των Ειδικών Δυνάμεων το ξέχασε μαζί με τις σημειώσεις του στον πάγκο του καφετζή!!
Το παράδοξο είναι ότι ο στρατηγός ΠΟΤΕ δεν το αναζήτησε!
- Άραγε γιατί ; Είχε αντίγραφο ή δεν το χρειάστηκε ποτέ;
Μάλλον το δεύτερο…
(Αύριο: Όλη η αλήθεια για το παρασκήνιο της τηλεοπτικής μετάδοσης του απόπλου του Στόλου)