ΕΙΔΗΣΕΙΣ

 Χρήση μάσκας παντού, λουκέτο στην εστίαση στις «πορτοκαλί» και «κόκκινες» περιοχές, στα γυμναστήρια, τα θέατρα και τους κινηματογράφους βάζει η κυβέρνηση σε μια προσπάθεια να ανακόψει την πορεία του κορονoϊού στη χώρα - Τα μέτρα ισχύουν από την Τρίτη (03/11) και για έναν μήνα

 Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωσε τα νέα μέτρα της κυβέρνησης, με στόχο να αναχαιτιστεί η διασπορά του κορονοϊού.

Από την Τρίτη 3 Νοεμβρίου το πρωί και για ένα μήνα τίθεται σε ισχύ ένα πρόγραμμα βάσει του οποίου η επικράτεια χωρίζεται, πλέον, σε δύο ζώνες αντί για τέσσερις: Επιτήρησης και Αυξημένου Κινδύνου.

Συνοπτικά ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε τα εξής: Χρήση μάσκας παντού, σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους, περιορισμό της κυκλοφορίας από τις 12 το βράδυ έως τις 5 το πρωί, εφαρμογή τηλεργασίας 50% σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, πλήρης τηλεκπαίδευση στα πανεπιστήμια, όχι συναθροίσεις.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης τόνισε την ανάγκη να «κινηθούμε προληπτικά, με δυναμικό σχέδιο τον Νοέμβριο» ώστε να αποφύγουμε ένα καθολικό lockdown, που θα πλήγωνε την οικονομία και την κοινωνία.

Ποιες περιοχές είναι «πορτοκαλί» και ποιες «κόκκινες»

Στο «πορτοκαλί» επίπεδο είναι η Αττική, η Βοιωτία, τα Τρίκαλα, η Ημαθία, η Πιερία, η Πέλλα, το Κιλκίς, η Χαλκιδική, η Δράμα, η Καβάλα, η Ξάνθη, ο Έβρος και η Νάξος.

«Κόκκινες» είναι οι περιοχές: Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Καστοριά, Κοζάνη, Λάρισα, Ροδόπη και Σέρρες.

Ποια μέτρα θα ισχύουν στη Ζώνη Επιτήρησης

Στην πρώτη θα συμπεριλαμβάνονται οι περιοχές που έχουν παρουσιάσει λίγα κρούσματα, όσες ζώνες μέχρι σήμερα ήταν στο «πράσινο» και το «κίτρινο».

Σε αυτήν θα ισχύουν τα εξής μέτρα:

• Χρήση μάσκας παντού, σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους
• Περιορισμός της κυκλοφορίας από τις 12:00 το βράδυ έως τις 5:00 το πρωί.
• Εφαρμογή τηλε-εργασίας 50% σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα
• Και πλήρης τηλε-εκπαίδευση στα πανεπιστήμια
• Απαγορεύονται οι συναθροίσεις

Ποια μέτρα θα ισχύουν στη Ζώνη Αυξημένου Κινδύνου

Στη ζώνη Αυξημένου Κινδύνου εντάσσονται οι περιοχές που μέχρι σήμερα βρίσκονται όχι μόνο στο «κόκκινο», αλλά και στο «πορτοκαλί».

Δηλαδή όλη η Βόρεια Ελλάδα αλλά και η Αττική.

Ειδικά εκεί, στις προηγούμενες ρυθμίσεις προστίθενται και οι ακόλουθες:

• Αναστέλλεται η λειτουργία όλων των χώρων εστίασης, πλην της κατ’ οίκον διανομής φαγητού και της παραλαβής από το κατάστημα.
• Το ίδιο θα ισχύει και για τους χώρους ψυχαγωγίας, πολιτισμού και άθλησης: Μπαρ, καφέ, κινηματογράφοι, μουσεία και θέατρα, όπως και κλειστά γυμναστήρια.
• Δεν απαγορεύονται οι μετακινήσεις εκτός νομού.

Τι μένει ανοικτό

Την ίδια στιγμή, διατηρείται σε ολόκληρη την επικράτεια η λειτουργία της βιομηχανίας, του λιανεμπορίου και των σχολείων. Και παραμένουν ανοιχτές υπηρεσίες, όπως τα ξενοδοχεία και τα κομμωτήρια.

Ο πρωθυπουργός διευκρίνισε ακόμα: «Σε σύγκριση με την πρώτη φάση, τώρα η κυκλοφορία είναι ελεύθερη, χωρίς την ανάγκη αποστολής μηνυμάτων. Τα καταστήματα λιανικής παραμένουν ανοιχτά, η παραγωγή συνεχίζεται απρόσκοπτα και τα σχολεία λειτουργούν κανονικά. Για να το πω διαφορετικά, δεν μιλάμε για συνολικό "πάγωμα" της καθημερινότητας. Γιατί θα το επαναλάβω: Ένα καθολικό lockdown αποτελεί το ύστατο βήμα, που θα πλήγωνε την οικονομία και την κοινωνία, ναρκοθετώντας παράλληλα την επόμενη μέρα της χώρας σε πολλούς τομείς».

Περισσότερα από 100 ΚΤΕΛ θα κυκλοφορούν από Δευτέρα στους δρόμους της Αττικής, καλύπτοντας τις 30 από τις συνολικά 60 λεωφορειακές γραμμές που είχαν προγραμματιστεί να ενισχυθούν.

Με τα κρούσματα του κορονοϊού μέρα με τη μέρα να έχουν αυξητική τάση και τις εικόνες συνωστισμού στα μέσα μαζικής μεταφοράς να είναι ακόμα έντονες, η κυβέρνηση καλείται να «κερδίσει» ένα δύσκολο στοίχημα.

Παρά τα μέτρα που έχουν παρθεί όλο το τελευταίο διάστημα, οι επιβάτες δηλώνουν δυσαρεστημένοι από την υπάρχουσα κατάσταση, δεδομένου ότι κυρίως τις ώρες αιχμής υπάρχει έντονος συγχρωτισμός, ωστόσο αποτελεί κοινή παραδοχή πως έχουν γίνει σημαντικά βήματα βελτίωσης. Μεταξύ αυτών είναι η ενίσχυση του προσωπικού, αφού, όπως τονίζουν πηγές στον Ελεύθερο Τύπο, εντός της βδομάδας -πιθανότατα την Τρίτη- θα βγει η προκήρυξη για τους 655 εργαζομένους σε ΟΑΣΑ, ΟΣΥ και ΣΤΑ.ΣΥ.

Με τα 100 και κάτι ΚΤΕΛ που θα είναι πλέον στους δρόμους αναμένεται να καλυφθούν περιοχές σε Ανατολική, Βορειοανατολική και Δυτική Αττική προκειμένου να… τονωθεί το κέντρο της Αθήνας, που έχει έντονη επιβατική κίνηση.

Πιο συγκεκριμένα, λεωφορεία που εξυπηρετούσαν μέχρι πρότινος τις παρακάτω περιοχές, πλέον θα βρίσκονται στην καρδιά της Αθήνας. Ετσι, τα ΚΤΕΛ θα καλύψουν:

– Γραμμές περιοχής Βόρειας Αττικής: Στην κατηγορία αυτήν ανήκουν γραμμές που συνδέουν την περιοχή της Κηφισιάς με περιοχές όπως η Ροδόπολη, το Κρυονέρι, ο Αγιος Στέφανος, ο Διόνυσος, οι Θρακομακεδόνες.

– Γραμμές περιοχής Δυτικής Αττικής: Στην κατηγορία αυτήν ανήκουν γραμμές οι οποίες συνδέουν την περιοχή της Ελευσίνας με περιοχές όπως ο Ασπρόπυργος, η Μάνδρα, η Μαγούλα.

– Γραμμές περιοχής Ανατολικής Αττικής: Στην κατηγορία αυτήν ανήκουν γραμμές που συνδέουν τους σταθμούς μετρό Δουκίσσης Πλακεντίας και Νομισματοκοπείο με περιοχές όπως η Ανθούσα, η Αρτέμιδα, το Κορωπί, η Παλλήνη, η Ραφήνα.

Οσον αφορά τις εικόνες συνωστισμού που παρατηρούνται κυρίως σε πολυσύχναστες γραμμές, τα στοιχεία του ΟΑΣΑ δείχνουν μάλλον το αντίθετο, καθώς, όπως φαίνεται, η πληρότητα άνω του 65% εμφανίζεται σε πολύ μικρό ποσοστό οχημάτων.

Ειδικότερα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της τηλεματικής του Οργανισμού -και αφού έχουν συνυπολογίσει την εισιτηριοδιαφυγή, που εκτιμάται με ειδικό αλγόριθμο- προκύπτει ότι κατά τις ώρες αιχμής πληρότητα άνω του 65% εμφανίζεται περίπου στο 4% των οχημάτων.

Οπως φαίνεται και στον σχετικό πίνακα που αφορά τον Οκτώβριο, τις περισσότερες ημέρες τα ποσοστά πληρότητας είναι χαμηλότερα, για παράδειγμα την εβδομάδα 12/10 – 16/10 πάνω από 65% είχε το 3,47% και πάνω από 50% το 18,54%.

Σύμφωνα με τα όσα εξηγούν πηγές από το ΥΠΟΜΕ  συγκριτικά με ένα χρόνο πριν, πληρότητα άνω του 65% είχε το 50,42% των οχημάτων και άνω του 50% το 64% των οχημάτων. «Η μείωση είναι αποτέλεσμα της αύξησης των οχημάτων και της μείωσης των επιβατών», τονίζουν, επισημαίνοντας παράλληλα ότι «εκτός ωρών αιχμής, οι περιπτώσεις πληρότητας άνω του 65% είναι εξαιρετικά σπάνιες».

Τι εικόνα, όμως, επικρατεί στις γραμμές 1, 2 και 3 του μετρό; Τον Ιούλιο του 2019 οι διαθέσιμοι συρμοί στη γραμμή 1 τις ώρες αιχμής ήταν 18, ενώ η μέση χρονοαπόσταση υπολογίζονταν στα 8-9 λεπτά. Σήμερα κυκλοφορούν 19 συρμοί, ενώ οι χρονοαποστάσεις έχουν πέσει στα 6 με 6,5 λεπτά, κάτι που σημαίνει μείωση χρονοαπόστασης κατά 2,5 με 3 λεπτά σε σχέση με Ιούλιο του 2019.

Στις γραμμές 2 και 3 οι διαθέσιμοι συρμοί τον Ιούλιο του 2019 ήταν 32, ενώ η μέση χρονοαπόσταση υπολογιζόταν στα 6 με 7 λεπτά. Σήμερα κυκλοφορούν 38 συρμοί, ενώ οι χρονοαποστάσεις έχουν πέσει στα 4,3 με 5 λεπτά. Πρόκειται για αύξηση συρμών κατά 19% και μείωση χρονοαπόστασης κατά 2 λεπτά.

Στο τραμ η κατάσταση -συγκριτικά με πέρσι- παραμένει αμετάβλητη, με 17 διαθέσιμους συρμούς, και τις χρονοαποστάσεις στα 8 λεπτά.

Υπενθυμίζεται ότι η ΣΤΑ.ΣΥ. έχει προμηθευτεί και έχει θέσει σε δοκιμαστική λειτουργία δύο νέους συρμούς, οι οποίοι τον Δεκέμβριο θα είναι έτοιμοι να δοθούν σε κυκλοφορία.

Σύμφωνα με το υπουργείο Μεταφορών, οι ενέργειες που θα αλλάξουν την εικόνα στα ΜΜΜ μέσα στο επόμενο διάστημα είναι οι εξής:

– Σύμπραξη με ΚΤΕΛ, μέσω ΣΔΙΤ. Η ΟΣΥ θα ενισχυθεί με 203 οχήματα και 550 οδηγούς σε ημερήσια βάση, με τη διαδικασία να ολοκληρώνεται μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου.

– Προμήθεια 300 σύγχρονων λεωφορείων, ηλικίας μέχρι 10 ετών, με leasing. Ο διαγωνισμός έχει βγει και σε λίγες ημέρες λήγει η προθεσμία υποβολής.

– 655 προσλήψεις σε ΣΤΑ.ΣΥ. και ΟΣΥ. Με διαδικασίες fast track, αλλά με κριτήρια ΑΣΕΠ. Βρίσκεται στο ΑΣΕΠ για έγκριση και εντός της βδομάδας θα βγει η προκήρυξη για την υποβολή δικαιολογητικών.

– Περαιτέρω μείωση των χρονοαποστάσεων στο μετρό.

– Ολοκληρώνονται και άλλοι τρεις σταθμοί μετρό (επέκταση προς Πειραιά) και ξεκινάει η διαδικασία για τη γραμμή 4.

– 25 νέα οχήματα εκσυγχρονίζουν το στόλο του τραμ. Μέσα στις επόμενες ημέρες ξεκινούν δρομολόγια προς το Σύνταγμα, δεδομένου ότι ολοκληρώθηκαν τα τεστ και ο Δήμος Αθηναίων κάνει εργασίες για να παραδοθεί το δίκτυο όπως ήταν πριν.

Γράφει ο Ελληνιστής  Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Μια Ευρωπαϊκή «Ένωση» που πραγματικά σέβεται τον εαυτό της προϋποθέτει υποχρεωτικά όχι μόνο μια  ενωμένη (κοινή) πολιτική, αλλά και μια ενωμένη (κοινή) άμυνα, ενώ δεν είναι καθόλου υποχρεωτική η ύπαρξη μιας ενωμένης (κοινής) οικονομίας.

     Με αυτά τα βασικά δεδομένα, είναι καιρός πλέον να πάψουν, η Κοινοτική ηγεσία και οι επιμέρους 28 εθνικές ηγεσίες, τις ατέρμονες «συνεδριάσεις» και «συζητήσεις» για το «ενδεχόμενο» ενός κοινού κοινοτικού στρατού και να συνεχίζουν να μη βρίσκουν άκρη μέσα στη Βαβέλ των 28 διαφορετικών «γλωσσών».

     Είναι καιρός, επειγόντως καιρός να τεθούν επιτέλους κάποιες στέρεες βάσεις για την όλη οργάνωση, ώστε το «ενδεχόμενο» να μετατραπεί επιτέλους σε «πραγματικότητα», και η ΕΕ να αποκτήσει και το «σκέλος» που της λείπει: έναν κανονικό ευρωπαϊκό-κοινοτικό στρατό(ξηράς, θαλάσσης και αέρος).

     Ο κόσμος όλος αλλάζει ραγδαία, και ιδίως αλλάζουν οι γεω-στρατηγικές συνιστώσες και οι συναφείς στόχοι γίνονται όλο και πιο επείγοντες και απαιτητικοί.

     Τελικά επομένως, τίθεται ως  άμεση και επείγουσα ανάγκη και χωρίς καμία άλλη χρονοτριβή οι κοινοτική ηγεσία και οι 28 επιμέρους εθνικές ηγεσίες, συνολικά 29 càpita et sententiae, να ξεκαθαρίσουν οριστικά και αμετάκλητα:

• εάν εννοούν η ΕΕ να είναι μια Ένωση κυρίως και περιοριστικά οικονομικής δομής και χαρακτήρα, με 28 μεταξύ τους ασυμβίβαστες οικονομικές οντότητες οι οποίες το μόνο που κατορθώνουν να κάνουν είναι να απαρτίζουν μια λερναία εγωκεντρική καπιταλιστικο-νεοφιλελεύθερη ελίτ των κερδών και του πλούτου χωρίς καμία δυνατότητα εφαρμόσιμης και χρήσιμης κοινοτικής κοινωνικής πολιτικής δοθέντος του ότι η κάθε κοινωνική μέριμνα επαφίεται αποκλειστικά και ξεχωριστά, με πολύ διαφορετικά μετρήσιμες φράσεις, στα 28 εθνικά κράτη, ή αλλιώς
• εάν εννοούν και ευνοούν η ΕΕ να είναι μια Ένωση ΚΑΙ με ισχυρό πολιτικο–στρατιωτικο-αμυντικού χαρακτήρα (ένα είδος Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης) με μια κεντρική εξουσία πολιτικών υποθέσεων εσωτερικής και ειδικά  εξωτερικής εμβέλειας πλαισιωμένη από μια άλλη πραγματικά ενεργή κεντρική απαραίτητη εξουσία ατρατιωτικο-αμυντικών υποθέσεων με εμβέλεια και δικαιοδοσία ειδικά, και όχι  μόνο, στον περίγυρο τρίτων κρατών (που μπορεί να είναι φίλια, αλλά και εχθρικά!) και στις σχέσεις διεθνούς συμβίωσης με αυτά, αλλά και, πιο εκτεταμένα, με την πιο κατάλληλη μορφή ανάλογα των περιστάσεων και συμφερόντων, σε πλατύτερους γεωγραφικούς ορίζοντες.       

      Σήμερα η ισχύουσα γενική κοινοτική κατάσταση (status), η οποία όλο και περισσότερο βαλτώνει, αδρανοποιείται και γίνεται αναποτελεσματική,  αντανακλά σε γενικές γραμμές την περίπτωση υπό 1 μέσα σε έναν εξοργιστικό καπιταλιστικό υπερθεματισμό του υπερ-πλουτισμού και υπερ-εμπορίου, ένα τούνελ στο βάθος του οποίου δεν φαίνεται κανένα φως.

     Απ΄την άλλη μεριά, είναι έκδηλη – και οι ευρωπαίοι πολίτες τη νοιώθουν σαν μια μεγάλη υποβάθμιση και απαξίωση της κοινοτικής οντότητας – η απόλυτη, τραγική κοινοτική ανικανότητα να διαδραματίσει ενεργό ρόλο σε αμυντικο-στρατιωτικό επίπεδο και να αντιμετωπίσει με αποτελματικότητα τις όλο και περισσότερες, συχνότερες και εντονότερες προκλήσεις και απειλές (και πολεμικού τύπου) από κράτη τρίτα σε βάρος όχι μόνο της ίδιας της κοινοτικής οντότητας, αλλά και σε επιμέρους μελών της τα οποία η Κοινότητα ούτε κατά το ελάχιστο δεν είναι ικανή να προστατέψει στρατιωτικά, όπως θα έπρεπε, στις περιπτώσεις βίαιης παραβίασης εδαφών, θαλασσών και δικαιωμάτων επ’ αυτών.

    Πού βρίσκονται τα άρθρα 42/7 της Συνθήκης της Λισσαβόνας και 222 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Κοιμούνται; Ή μήπως οι Κοινοτικοί θέλουν και κοιμούνται γιατί έτσι τους βολεύει;! 

     Πρόκειται λοιπόν για μια, χωρίς ορατό ευνοϊκό μέλλον, υβριδική κατάσταση όπου, δίπλα σε έναν υπέρογκο οικονομικο-ωφελιμιστικό κατεστημένο, συχνάκις άδικο, πάντα στυγνό και επίβουλο, πορεύεται μια πολιτική θεσμική διάρθρωση απόλυτα παγκοσμίως ανεπαρκής, δηλαδή δίχως τη παραμικρή επιρροή σε οποιοδήποτε πλάτος και μήκος του πλανήτη, οι ενέργειες της οποίας, διεθνώς απαρατήρητες, καμία πολιτικο-γεωστρατηγική συνέπεια δεν δύνανται να προκαλέσουν σε καμία τρίτη ξένη χώρα και περιορίζονται μόνο στα ανόητα νταηλίκια προς ανυπάκουα μέλη, πάντα εκείνα που είναι πιο εύθραυστα, όχι βέβαια τα πιο δυνατά!

Στην ουσία, η σημερινή ΕΕ δεν είναι άλλο παρά ένα συνονθύλευμα εμπορο-καπιταλιστικο-καταναλωτικών δράσεων 28 χωρών, συχνά εχθρικών μεταξύ τους και εχθρικών για τα συμφέροντα της ίδιας της ΕΕ γενικά και των επιμέρους κρατών.

      Αυτή είναι μια ΕΕ την οποία κανείς δεν ακούει, κανείς δε σέβεται, που φυτοζωεί και στέκεται όρθια μόνο και μόνο από μια απλή εγωιστική και φαρισαϊκή βούληση να μείνουν οι 28 τυπικά συνδεδεμένοι από ασυνδύαστα οικονομικά συμφέροντα!

      Και όπως ξέρουμε, κανένα «ενωτικό τσιμέντο συνοχής» δεν υπάρχει του οποίου η σύνθεση να είναι αποκλειστικά εμποπρικο-οικονομική.

     Ποτέ τα κράτη δεν μπόρεσαν (και δεν μπορούν) να μείνουν πραγματικά ενωμένα μόνο με εμπορικο-οικονομική σχέση. Ούτε και με μια χαλαρή, σχεδόν ανύπαρκτη, πολιτική σχέση, όπως η σημερινή στην ΕΕ.

     Κάτι ανάλογο συμβαίνει τώρα και με το ΝΑΤΟ, όπου η συνοχή έχει οριστικά διαβρωθεί τόσο πολύ, που ολόκληρος αυτός ο «οργανισμός» κατάντησε να είναι «εγκεφαλικά νεκρός», όπως είπε ο Μακρόν, – και μάλλον «κλινικά νεκρός», στα χέρια της Τουρκίας όπως τον κατάντησαν, με Αμερικανούς και Γερμανούς κολαούζους να ρίχνουν με τη πιο μεγάλη ξεδιαντροπιά λάδι στη φωτιά υπέρ της Τουρκίας έχοντας μάλλον και προσωπικά οικονομικά συμφέροντα εκεί.

     Είναι λοιπόν πασιφανές πως η μοναδική ισχυρή σχέση που μπορεί να  κρατήσει ενωμένα τα κράτη σε μια Ένωση ή Ομοσπονδία ή Κοινοπολιτεία, πες το όπως θες,  δεν είναι η πολιτικο-οικονομική, αλλά οπωσδήποτε η πολιτικο-στρατιωτική σχέση με διπλό χαρακτήρα/περιεχόμενο αμυντικό και γεω-στρατιωτικό, όπου η πολιτική και η στρατιωτική εξουσία συμβαδίζουν  με τον ίδιο τρόπο που συναντάμε σε όλα τα έννομα εθνικά κράτη.

     Και ακριβώς αυτό είναι το μοντέλο που η ΕΕ θα πρέπει να υιοθετήσει το γρηγορότερο εφόσον θέλει να εξελιχθεί σε σημαίνοντα  παράγοντα παγκοσμίως και δεν θέλει να ξεφτίσει και να ξεφτιλιστεί σε έναν «οργανισμό-ευνούχο», στείρο και ανεδαφικό σε πλανητική κλίμακα.  

     Είναι προφανές πως το να υποθέσουμε ή να σχεδιάσουμε την ύπαρξη μια συνολικής συμφωνίας και  των 28 κοινοτικών εταίρων, αποτελεί μια σκέτη ουτοπία.

    Αποκλείεται να υπάρξει ποτέ μια κοινή, ολιστική συγκατάθεση όλων των 28 κρατών για συγκρότηση ενός κοινού ευρωπαϊκο-κοινοτικού στρατού: το κάθε κράτος έχει τη δική του προοπτική, και «συνταγή», που συμβαδίζει εν όλω, εν μέρει ή καθόλου με τις προοπτικές (και «συνταγές») των άλλων κρατών, ανάλογα με μια μεγάλη σειρά παραμέτρων διαφορετικής κατανόησης και πρόσληψης.

    Η παγίδα που έστησαν και προώθησαν λυσσασμένα οι Αμερικανοί, και οι βλάκες Ευρωπαίοι «έχαψαν», για μια συνεχή «ολοκλήρωση»(!), συνεχή «διεύρυνση»(!) της ΕΕ, δηλαδή την συνειδητή συγκρότηση ενός τεράστιου διαλεκτικού και αξεδιάλυτου Πύργου της Βαβέλ όπου ο ένας δεν καταλαβαίνει τον άλλο

    και οριακά καταλαβαινόμαστε μόνο στο εμπόριο με τη μόνη γλώσσα του χρήματος –

    έκλεισε τέλεια με μια ακαταλαβίστικη μάζα 28 χωρών που συχνά ο ένας δεν χωνεύει τον άλλο, ο ένας υπονομεύει τον άλλο, όλοι τυφλοί που τους διαφεντεύει ένας μονόφθαλμος (Γερμανία)!

     Άρα, το να κάθονται χρόνια τώρα σε ένα τραπέζι όλοι αυτοί οι 28 προσπαθώντας να βρουν μια άκρη στα, tot càpita tot sententiae που είπαμε, είναι χάσιμο χρόνου, άδικο σάλιο που καταναλίσκεται και ο καθένας μένει πάντα με τις δικές του προτάσεις, θέσεις και προϋποθέσεις, όρια.

    Ως εκ τούτου η λύση είναι μόνο μια, και η εξής.

    Οι μεγαλύτερες κοινοτικές χώρες, οι οποίες. κατά γεωγραφική σύμπτωση, βρίσκονται σε περίπου κεντρικές θέσεις στο γεωγραφικό περίγραμμα της ΕΕ, θα πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες και οπωσδήποτε να καταλήξουν σε συμφωνία σχηματισμού του πρώτου πυρήνα στρατιωτικής συνέργειας και συμπλήρωσης.

    Είναι πολύ πιθανόν σε αυτές τις μεγαλύτερες χώρες να προστεθούν στη συνέχεια, αμέσως ή λίγο μετά, και άλλες μικρότερες,  που βρίσκονται ή όχι μέσα στον «χώρο επιρροής» της πιο άμεσης πολιτικο-οικονομικής σφαίρας των «μεγάλων».

    Από εκεί και πέρα αυτές οι πρώτες χώρες θα ορίσουν τη διάθεση και τη διάρθρωση εκείνων των μονάδων των εθνικών τους στρατευμάτων οι οποίες θα απαρτίσουν την πρώτη, νεοσύστατη, ξεχωριστή οντότητα του ευρωστρατού και στις τρεις διαφορετικές «τυπολογίες»: ξηράς, θάλασσας και αέρος.

     Με την Συνθήκη της Λισσαβόνας είχε σκιαγραφηθεί ένα πρόπλασμα κοινής κοινοτικής άμυνας το οποίο σταδιακά, μέσα στα δεδομένα μιας κοινής πολιτικής (που, κι αυτή έμεινε στο στάδιο του εκτοπλάσματος) θα οδηγούσε σε ένα σύστημα ικανό και κατάλληλο να προσφέρει στην ΕΕ τον απαιτούμενο μηχανισμό εδαφικής ασφάλειας.

     Κακώς, πολύ κακώς ο ιδεασμός της Συνθήκης της Λισσαβόνας εγκαταλείφθηκε μάλλον μέσα στα γρανάζια ενός κακώς εννοούμενου και κακώς πρωτεύοντος και αποκλειστικού οικονομικο-χρηματοπιστωτικού συστήματος που ισοπέδωσε  οποιαδήποτε στρατιωτική επιδίωξη και ελαχιστοποίησε τις ικανότητες τις όποιας διεθνούς πολιτικής παρουσίας.

     Η Ευρωπαϊκή «Ένωση» των 28 (που ως τώρα μόνο ‘ένωση’ δεν είναι)  παρουσιάζεται ως ό, τι πιο γελοίο και ταυτόχρονα αισχρό πολιτικά υπάρχει στο κόσμο. Και το μεγάλο βαρόμετρο της πολιτικής γελοιότητας και αισχρότητας αυτής της ΕΕ είναι η Τουρκία. Με τα «καμώματά» της Τουρκίας ακριβώς «αναδείχθηκαν» οι κοινοτικές γελοιότητες και αισχρότητες.

     Και βέβαια δεν χρειάζεται να αναφέρουμε εδώ τα «καμώματα» και της ίδιας της ΕΕ: χρόνια τώρα είναι μπροστά μας, όπως μπροστά μας είναι και οι facce di bronzo, τα «μπρούτζινα μούτρα» όλων αυτών των κοινοτικών ηγετίσκων για τους οποίους μια Τουρκία που τους βρίζει, τους απειλεί, τους αγνοεί, τους περιπαίζει, τους καταπατά απ’ το πρωί ως το βράδυ αξίζει απείρως περισσότερο από τα δυο μέλη  Ελλάδα και Κύπρο πιστά και πρόθυμα, που ωστόσο αυτοί οι ίδιοι ηγετίσκοι δεν διστάζουν να χτυπήσουν ποικιλοτρόπως όσο πιο βάναυσα μπορούν, σίγουρα με σκοπό να τις εξοντώσουν, να τις καταστήσουν αποικίες τους και – ποιο ξέρει; – δυνητικά  δορυφόρους της φίλης Τουρκίας!

     Το στίγμα της ντροπής για την ευρωπαϊκή κοινότητα θα μείνει ανεξίτηλο στην ιστορία της.

     Αλλά ας επιστρέψουμε στον «ευρωπαϊκό στρατό».

     Περιεργάζοντας την σημερινή κατάσταση, είναι απογοητευτική μόνο η  σκέψη πως ήδη με την Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) είχαν γίνει τα πρώτα βήματα για μια ευρωπαϊκή αμυντική πολιτική, ενώ πέντε χρόνια αργότερα, το 1997, με την Συνθήκη του Άμστερνταμ είχαν τεθεί ως και εξειδικεύσεις αποστολών με χαρακτηριστικά ασφάλειας και άμυνας στα πλαίσια των λεγόμενων «καθηκόντων Petersburg», έστω και με σχεδιασμούς αρκετά ανυπόληπτους.

     Εκείνη την εποχή (1998) μια σημαντική βοήθεια στην εξέλιξη των αμυντικών «μέσων» της ΕΕ δόθηκε με την αγγλο-γαλλική συμφωνία δράσης για ασφάλεια και άμυνα με συγκεκριμένη χρήση ικανών στρατιωτικών δυνάμεων.

     Μια αξιόλογη και αξιόπιστη διεύρυνση της συνεργατικής δυνατότητας των κρατών μελών της ΕΕ στον αμυντικό τομέα δόθηκε ασφαλώς με την Συνθήκη της Λισσαβόνας του 2007 που τέθηκε σε ισχύ την 1^η.12.2009, η οποία και προβλέπει ευθέως μια «μόνιμη διαρθρωμένη συνεργασία» στρατιωτικού περιεχομένου και εκτενέστερες δεσμεύσεις «υποχρεώσεων» και «αποστολών» μεταξύ των κοινοτικών χωρών.

     Μέσα στα ούτως διαμορφωθέντα πλαίσια βασικός έγινε ο ρόλος του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Άμυνας (ΕΟΑ).

     Από τότε, έντεκα χρόνια είναι τώρα που οι προηγούμενες Συνθήκες συνεχίζουν να είναι lettera morta και συστηματικά, ίσως επίτηδες αναποτελεσματικά,  συζητιούνται και συζητιούνται και συζητιούνται, στη προοπτική της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας (ΚΠΑΑ) τα σχετικά θέματα και ειδικά οι περιπτώσεις «εξωτερικών συγκρούσεων και κρίσεων» με παρουσία της ΕΕ και «προστασίας της ΕΕ και των πολιτών της» – και συνέχεια γίνεται… μια πανηγυρική τρύπα στο νερό (βλ. www.mfa.gr/exoteriki-politiki-ellada-stin-ee/kpaa.html).            

    Έτσι, με αυτές τις ατέρμονες και στείρες (Πύργος της Βαβέλ;!) δήθεν συζητήσεις φτάνουμε στο 2015 με τον Πρόεδρο της τότε Επιτροπής Jean-Claude Juncker να δηλώνει ως «απαραίτητη τη δημιουργία του ευρωπαϊκού στρατού για την αντιμετώπιση των νέων απειλών»,  

    και με άλλες ακόμη άκαρπες συζητήσεις πάμε στο 2018 όπου η Angela Merkel, μπροστά στο Ευρωκοινοβούλιο, επισημαίνει την αναγκαιότητα «ενός πραγματικού (κοινοτικού) στρατού», με την σημαντική όμως περιοριστική «διευκρίνιση» ότι αυτός ο κοινοτικός στρατός «θα ‘συμπληρώνει’ το ΝΑΤΟ χωρίς να το αμφισβητεί»!!!(Jean Pierre Stroobants, L’ armée européenne, un vieux rêve resté tabou στο Le Monde, 30.9.2020),

     δηλαδή ουσιαστικά αυτός ο δόλιος ευρωπαϊκός στρατός δεν θα πρέπει να είναι αυτόνομος, αλλά να «συνεργάζεται» απλά, μάλλον σαν επικουρικός,  με τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ υπό αμερικανική διοίκηση και βεβαίως εξαρτώμενος από τους «όρους συνεργασίας»  με αυτές.

     Θα πει κάποιος: μα τί περίμενες απ’ τη Μέρκελ κολαούζο των Αμερικανών;

     Αυτήν ακριβώς την όχι και τόσο κεκαλυμμένη αλλά τραγική εξάρτηση του ευρωπαϊκού στρατού απ’ το ΝΑΤΟ που προνοεί η Μέρκελ ήρθε το 2019 να αμφισβητήσει ο Emmanuel Macron τονίζοντας εμφατικά τον «εγκεφαλικό θάνατο» του ΝΑΤΟ, κάτι που δεν άρεσε(!) στον  Donald Trump για τον οποίο η ιδέα συγκρότησης ενός κανονικού κοινοτικού στρατού, που δεν αποκλείεται κάποτε θα τεθεί αντιμέτωπος με το ΝΑΤΟ μέσα στον «ειδικό χώρο» της κοινοτικής αποκλειστικής δικαιοδοσίας, φάνηκε «πολύ προσβλητική»(!!!), ούτε λίγο ούτε πολύ!

     Και βέβαια του φάνηκε «προσβλητική», του Αμερικανού, και σίγουρα ενδόμυχα πολύ ανταγωνιστική προς την σημερινή νατοϊκή πρωτοκαθεδρία, η ιδέα του κοινοτικού στρατού, ενός στρατού που, με το πέρας του χρόνου και της λογικής «ενδυνάμωσής» του, διόλου απίθανο να καταστήσει το ΝΑΤΟ περίσσευμα με ό, τι αυτό συνεπάγεται για την παρουσία του στην Ευρώπη,

     όταν σήμερα και έως τώρα αυτό το ΝΑΤΟ είναι ο μόνος αφέντης των κοινοτικών τυχών και της κοινοτικής ασφάλειας/άμυνας, είναι εκείνος που μπορεί και να εκβιάζει με τις δυνάμεις του όλες τις κοινοτικές χώρες,

     όχι μόνο, αλλά και να τις εξουσιάζει, υπογείως και φανερώς επιβάλλοντας σε αυτές τη δική του στρατιωτική σχεδίαση και πολιτική, και γεμίζοντάς τες με αμερικανικά όπλα και αεροπλάνα, οπουδήποτε θέλει, όσα θέλει,  τόσα που να είναι δύσκολο μετά να φύγουν, και επιπλέον να μη δέχεται καμία αντίρρηση και  αυτό ακόμη να ορίζει τη στρατιωτική πολιτική της ΕΕ σε σχέση με όποιες τρίτες χώρες,

     και ξαφνικά να σου ‘ρχεται κάποιος Ευρωπαίος και να σου λέει πως είσαι «εγκεφαλικά νεκρός», ένα μηδέν που ούτε καν θέλει να το βλέπει, ένα εκτόπλασμα,

     ε λοιπόν, κάτι τέτοιο σε πειράζει, σου κόβει λίγο τα πόδια, ε Τραμπ;

     Αλλά τί να κάνουμε, αφού αυτή είναι η αλήθεια και, το θέλουμε ή  όχι, πρέπει κάπως να συμβιβαστούμε.

     Και αλήθεια, η αντίδραση αυτή του Τραμπ θα πρέπει a contrario να είναι άκρως αποκαλυπτική και θα πρέπει  οι «κοινοτικοί» να βγάλουν τα λογικά συμπεράσματα,

     διότι, για να «θυμώνει» ο Αμερικανός επειδή εσύ θέλεις να έχεις έναν δικό σου στρατό και να μην υπάγεσαι πια σε αυτόν που μόνο τα δικά του συμφέροντα κάνει,  και σίγουρα όχι τα δικά σου(!!),

     πάει να πει πως εσύ κινείσαι στο σωστό δρόμο, πως αυτός ο δικός σου στρατός που θέλεις να έχεις είναι η σωστή λύση για εσένα γιατί ενοχλεί τους άλλους(!!), και ό, τι ενοχλεί τους άλλους είναι γιατί αυτοί αντιλαμβάνονται πως εσύ κάνεις κάτι το καλό και το σωστό για το συμφέρον ΣΟΥ και όχι για το συμφέρον ΤΟΥΣ!!

     Εξάλλου ο ίδιος ο ΕΟΑ έρχεται να ενισχύσει όποιους ενδεχομένως κοινοτικούς ενδοιασμούς παρατηρώντας πως η ΕΕ «δεν έχει έλλειψη ικανοτήτων, αλλά αποτελεσματικότητας».

     Είναι αναμφισβήτητο ότι ΕΕ διαθέτει και οικονομικά μέσα και προσωπικό με μεγάλες ικανότητες (μάλλον το στρατιωτικό προσωπικό της είναι το μόνο ικανό που διαθέτει, γιατί το πολιτικό της προσωπικό… άσ’ τα να πάει) και κατάλληλες δομές και γεωγραφικό ευνοϊκό χώρο.

    Χρειάζεται λοιπόν την αποτελεσματικότητα!

     Το άσχημο είναι πως, σε αυτόν τον ειδικό τομέα, η κοινοτική πολιτική είναι αναποτελεσματική εξαιτίας της ατέρμονης αναποτελεσματικότητας του πολιτικού προσωπικού της που κινεί τα νήματα και είναι ανίκανο από τα λόγια να περάσει στις πράξεις.

     Αυτό το ίδιο πολιτικό προσωπικό είναι άλλωστε και εκείνο που, αντί να επαυξήσει τον προϋπολογισμό στις στρατιωτικές τεχνολογίες και εξοπλισμούς, έκανε τη τεράστια βλακεία να τον μειώσει στα μισά (!!), από 13 σε 7 δις,

     ο τέλειος οικειοθελής ευνουχισμός,

     σαν να ήθελε να δείξει στο στρατιωτικό προσωπικό «να κάτσει στ’ αυγά του», να μη σκέφτεται στρατούς και όπλα, ίσα-ίσα σε μια εποχή όπου οι απειλές από τρίτες χώρες γίνονται ολοένα και πιο συγκεκριμένες, εξειδικευμένες και εντονότερες!

     Τρελά πράγματα της πολιτικής διοίκησης στην ΕΕ, μιας  νομενκλατούρας για δέσιμο!

       Πάντως, μολονότι όλα αυτά τα «πολιτικά» εμπόδια δημιούργησαν σοβαρές καθυστερήσεις στην πραγμάτωση των «ιδεών» της Συνθήκης της Λισσαβόνας, ωστόσο κάποια σωστά βήματα έγιναν προς την κατεύθυνση συγκρότησης κάποιας στρατιωτικής «προπαιδευτικής» δομής.

     Έτσι ορίστηκε η ύπαρξη μιας μόνιμης Επιτροπής Πολιτικής και Ασφάλειας, όπως και της Ευρωπαϊκής Στρατιωτικής Επιτροπής και του Ευρωπαϊκού Στρατιωτικού Επιτελείου, ενώ θεσπίστηκαν τακτικές συναντήσεις (μένει να δούμε πόσο τακτικές θα είναι και όχι παρελκυστικές) του  Συμβουλίου Γενικών Υποθέσεων με ικανή συμμετοχή των υπουργών Άμυνας των μελών ΕΕ.

     Η Ευρωπαϊκή Στρατιωτική Επιτροπή θα απαρτίζεται από τους αρχηγούς επιτελείων των χωρών-μελών, με μια σημαντική διευκρίνιση όμως (που δείχνει πως δεν επιτεύχθηκε ακόμη κανένας «απογαλακτισμός» της ΕΕ από το ΝΑΤΟ): αυτοί οι αρχηγοί θα είναι και οι ίδιοι που συμμετέχουν στον αντίστοιχο όργανο του ΝΑΤΟ!

     Όσο για την Επιτροπή Πολιτικής και Ασφάλειας, αυτή θα συγκροτείται από ειδικούς αντιπροσώπους, σε πρεσβευτικό επίπεδο, για την πολιτική αντιμετώπιση των κρίσεων. Οι ενέργειες και αποφάσεις της θα προηγούνται εκείνων της Στρατιωτικής Επιτροπής, με ό, τι αυτό θα μπορούσε να σημαίνει.

     Την επείγουσα ανάγκη αυτοπροστασίας των Ευρωπαίων-Κοινοτικών έχει παραστατικά εκφράσει ο Macron τον Δεκέμβριο 2018, με ειδική μνεία στη βασική «λεπτομέρεια» της υπεράσπισης της ΕΕ «σε μεγαλύτερο βαθμό (από) μόνη της, χωρίς να εξαρτηθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες (σχετικά www.avgi.gr/entheta/mondediplomatique).

     Σε μια περίπου ανάλογη έκκληση της Γερμανίδας Καγκελαρίου Μέρκελ υπήρξε και κάποιος υπαινιγμός στη κατάργηση της ομοφωνίας στην ΕΕ στις περιπτώσεις κοινοτικών αμυντικών θεμάτων ώστε οι σχετικές διαδικασίες να λαμβάνονται με το πιο λειτουργικό σύστημα της ορισμένης πλειοψηφίας προς όφελος συντομότερων λήψεων αποφάσεων.

      Δεν φτάσαμε ακόμα εκεί, αν και, για σοβαρούς λόγους ασφάλειας και άμυνας της Κοινότητας. θα έπρεπε να υπάρχει η δυνατότητα να υπερβαίνονται ορισμένες τοπικές αδιανόητες και επιζήμιες αντιρρήσεις με χρήση πλειοψηφικού συστήματος λήψης αποφάσεων.

     Ακόμη βρισκόμαστε στη φάση του «συντονισμού» των 28 εθνικών αμυντικών δεδομένων, με συνέπεια την συνεχή στασιμότητα στην «υλική» ολοκλήρωση της κοινοτικής άμυνας για την οποία οι απόψεις των διαφόρων χωρών (χώρες του Βορρά, του Νότου, της Ανατολικής Ευρώπης, των Βαλκανίων, κλπ.) διίστανται αρκετά ώστε να αληθεύει δραματικά η ρήση του Γάλλου πρώην ΥΠΕΞ Hubert Ventrine σχετικά με τους ευρωπαίους ηγέτες που βρίσκονται «σε μια κατάσταση στρατηγικού λήθαργου»(πάλι βλ. Avgi).

     Αυτό σημαίνει πως ό, τι έως τώρα «ετοίμασε» η ΕΕ για την άμυνά της είναι σε υπο-υποτυπώδη κατάσταση και επειγόντως χρειάζεται κάποιος, κάποιο μέλος της ΕΕ να αναλάβει ενεργό δράση για την πραγματοποίηση δυο στόχων αλληλένδετων και εκ των ουκ άνευ:

1)  την δυναμική επανεργοποίηση όλων των ειδών διαδικασιών συγκρότησης ενός αληθινού κοινοτικού στρατού ξηράς, θαλάσσης και αέρος, και

2)   την τελική και ολική απαγκίστρωση (θα έλεγα μάλλον: υπαγωγή/σκλαβιά) από οποιαδήποτε νατοϊκή δομή οποιουδήποτε χαρακτήρα/φύσης.

      Η ΕΕ έχει την υποχρέωση να αυξήσει σημαντικά την ισχύ της με την δημιουργία δικών της αποκλειστικών στρατιωτικο-αμυντικών και επιθετικών συστημάτων τα οποία υποχρεωτικά να πάψουν να είναι απλά συμπληρωματικά των νατοϊκών, και τα ίδια να αναλάβουν ενεργά, με εντατικοποίηση της ισχύος, την υπόθεση άμυνας της ΕΕ!!

     Η εποχή του ψυχρού πολέμου πέρασε ανεπιστρεπτί και, εν πάση περιπτώσει, δεν θα είναι αυτοί οι 60.000 Αμερικανοί στις «ευρωπαϊκές τους  βάσεις» που θα σώσουν τους Ευρωπαίους σε μια ενδεχόμενη επίθεση των Ρώσων, όπως θέλουν να μας πείσουν!

      Μια Ευρωπαϊκή Ένωση εστιασμένη και προσκολλημένη κυρίως σε οικονοιμικο-εμπορικο-πιστοληπτικά στοιχεία δεν έχει απολύτως καμία δυνατότητα να διαδραματίσει την οποιαδήποτε, έστω και ελάχιστη, επιρροή στη διεθνή σκακιέρα σε πολιτικό και γεω-στρατηγικό λόγο. Το είπαμε και το ξαναλέμε.

     Θα είναι πάντα ένα μεγάλο μηδέν, μια «δύναμη» τρόπος του λέγειν γιατί οτιδήποτε αφορά τον γενικώς οικονομικό τομέα, σχετίζεται αποκλειστικά με ιδιωτικές και εταιρικές (που είναι πάλι ιδιωτικές)  πρωτοβουλίες που αρχίζουν και τελειώνουν πάντοτε μέσα στα πλαίσια διεθνών ιδιωτικών-εταιρικών συμβάσεων και κανόνων, όπου οι κρατικές οντότητες είναι τελείως απούσες –

     και, όπως ξέρουμε, το θέμα ασφάλειας και άμυνας είναι θέμα κατ’ εξοχήν κρατικό, όχι ιδιωτικό, άσχετα κι αν οι στρατιωτικές πολεμικές βιομηχανίες είναι επί το πλείστον ιδιωτικές και εργάζονται με συμβάσεις με τα κράτη).

     Ουσιαστικά σήμερα η ΕΕ είναι ΜΟΝΟ μια τεράστια εμπορική εταιρεία ιδιωτικών συμφερόντων, δεν έχει καμία κρατική οντότητα, δεν είναι ένα μεγάλο κράτος υπεράνω των εθνικών κρατών.

     Είναι μόνο μια μεγάλη διεθνής ζώνη εμπορίου, χωρίς καμία δυνατότητα επιρροής σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο. Δηλαδή είναι ένα μεγάλο διεθνές τίποτα!

     Μια κατάσταση που εμφανώς δεν μπορεί να συνεχιστεί το να είσαι του κλότσου και του μπάτσου από όλους, μεγάλους και μικρούς, ως και από κάποια ίδια δικά σου μέλη!!

     To be or not to be! Aυτό είναι τώρα το δίλημμα ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι, διότι έτσι όπως είναι τώρα δεν πάει πια.

     Βεβαίως ξέρουμε πως υπάρχει ήδη ένα «πρόπλασμα» ευρωπαϊκού στρατηγικού προσανατολισμού, η Initiative Européenne d’Intervention (IEI), η Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Επέμβασης που συμφωνήθηκε στις 25.6.2018 από Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Γαλλία, Δανία, Ισπανία, Πορτογαλία, Εσθονία και Ηνωμένο Βασίλειο.

     Αυτή η ομάδα χωρών-κρατών, με ενδεχομένως και την Ιταλία, θα μπορούσε να ομονοήσει  και να συμφωνήσει για τη συγκρότηση ενός ικανού πυρήνα μιας πρώτης, κιόλας αρκετά διαρθρωμένης στρατιωτικής δύναμης απαρτιζόμενης από επαρκείς μονάδες τις οποίες κάθε χώρα θα καθιστούσε διαθέσιμες, παραταγμένες σε κατάλληλες χώρες-κέντρα, η κάθε μια με περιφερειακές διοικήσεις και δικαιοδοσίες.

      Είναι ευνόητο πως θα πρέπει να συσταθεί και μια κεντρική διοίκηση στρατού που θα συντονίζει τις επιμέρους περιφερειακές διοικήσεις.

     Το μεγάλο «θέμα» είναι σίγουρα ο συγκερασμός των αποκλίσεων που υπάρχουν μεταξύ των κοινοτικών χωρών.

    Οι λύσεις είναι δυο:

    Ή θα πρέπει να βρεθεί ένας κοινός παρανομαστής, μια «χρυσή τομή», που θα αποτελέσει τη βάση για την περαιτέρω ανάπτυξη

     ή θα πρέπει να βρεθούν τουλάχιστον 4-5 χώρες με κοινές αντιλήψεις, διαθέσεις και προθέσεις σχετικά με την απόλυτη αναγκαιότητα δραστήριας κοινοτικής αμυντικής συγκρότησης,

     οι οποίες θα αναλάβουν την ευθύνη να θέσουν σε ενέργεια το πρώτο σύμπλεγμα κοινοτικού στρατού, στο οποίο στη συνέχεια θα μπορούν να προστεθούν και οι συνεισφορές άλλων χωρ’ων, ώστε η κοινή στρατιωτικο-στρατηγική κουλτούρα να επεκταθεί έως τη δημιουργία του απαιτούμενου στρατιωτικού δικτύου.

     Όσο για τους σκοπούς για τους οποίους επείγει η δημιουργία της κοινοτικής αμυντικής δύναμης, θα μπορεί αρχικά να αφορούν στην πρωταρχική αντιμετώπιση των άμεσων και συγκεκριμένων απειλών από συνορεύοντα τρίτα κράτη εναντίον ενός ή περισσοτέρων κοινοτικών μελών,

     καταστάσεις που ουσιαστικά αποτελούν και το σύνολο σχεδόν των ιστάμενων απειλών,

     ενώ στη συνέχεια, και ανάλογα με την ανάπτυξη της συνολικής επιχείρησης, η προσοχή θα μπορεί να μετακινηθεί και σε περιοχές εκτός Ευρώπης σε επιχειρήσεις διαχείρισης κρίσεων, ανθρωπιστικών αποστολών, αποκατάστασης της ειρήνης, γενικά ασφάλειας, παρεμβάσεις σε  θέατρο επιχειρήσεων, επεμβάσεις μεγάλης διάρκειας.

     Ένα από τα θέματα που ήδη τίθενται, είναι εκείνο της αγοράς/κατασκευής των οπλικών συστημάτων.

     Στις 18 Απριλίου 2019 εγκρίθηκε η δημιουργία του Ευρωπαϊκού Ταμείου Άμυνας με έναν αρχικό προϋπολογισμό 13 δις ευρώ για την χρηματοδότηση βιομηχανικών εξοπλιστικών προγραμμάτων.

     Άσχετα κι αν αυτό το ποσό, έστω και αρχικό, είναι τελείως γελοίο για μια κοινοτική άμυνα και ασφαλώς γρήγορα θα πρέπει ως και να δεκαπλασιαστεί, ωστόσο ήδη εμφανίστηκαν οι πρώτες «συγκρούσεις» για το ποιες επιχειρήσεις θα μπορούν να έχουν πρόσβαση στο Ταμείο και ποιες όχι, υπό τη έννοια εάν θα πρέπει να είναι μόνο ευρωπαϊκές ή αλλιώς και άλλων τρίτων κρατών, συμπεριλαμβανομένων και των Αμερικανών, οι οποίοι κιόλας «νιώθουν» ότι χάνουν αρκετά δις δολαρίων από όπλα που οι Κοινοτικοί αγόραζαν και δεν θα αγοράσουν πια.

     Τα κριτήρια αγοράς οπλικών συστημάτων είναι γνωστά, όπως είναι γνωστό πώς η μέγιστη επιχειρησιακή λειτουργικότητα δεν αποκτάται με μια ατελείωτη πληθώρα διαφορετικών όπλων, και μη συμβατών μεταξύ τους, όπως παρατηρείται σήμερα στο ευρωπαϊκό οπλοστάσιο, κάτι που το καθιστά ιδιαιτέρως ευάλωτο.

      Επομένως όλοι οι κοινοτικοί θα πρέπει να μάθουν και να υιοθετήσουν την βασική ιδέα πως – έτσι όπως οι Αμερικανοί, και με το δίκιο τους, οπλίζονται κατ’ αρχήν μόνο με δικής τους παραγωγής όπλα και ενδεχομένως με ελάχιστα ξένα όπλα, αλλά συμβατά, και, το βασικότερο, δεν ξοδεύουν τα λεφτά τους σε ξένες εταιρείες για να αγοράσουν όπλα!, πάρεξ μερικών ελάχιστων εξαιρέσεων –

      ακριβώς με τον ίδιο τρόπο οι ανώτεροι κανόνες της οικονομίας και του συμφέροντος προστάζουν όπως τα ευρωπαϊκά χρήματα τουλάχιστον κατά 90% θα πρέπει να πάνε σε ευρωπαϊκές εξοπλιστικές επιχειρήσεις, εξίσου αν όχι περισσότερο αξιόπιστες και αξιόλογες σε σχέση με εκείνες των ΗΠΑ,

    και ειδικά για τις εξειδικευμένες απαιτήσεις του κοινοτικού στρατού, που δεν συμπίπτουν με εκείνες των Αμερικανών.

      Όποιο κράτος ευθύς εξαρχής,  πριν εισέλθει στο κοινό αμυντικό σύμπλεγμα, δεν εννοεί να συμμορφωθεί με αυτόν τον απαράβατο γενικό κανόνα συμφέρουσας και λογικής οικονομικής διαχείρισης, τότε θα μείνει έξω από τον κοινοτικό στρατό και έξω από την ευρωπαϊκή άμυνα.

      Ωστόσο, επειδή η κοινοτική άμυνα δεν μπορεί να είναι ή να γίνει ξέφραγο αμπέλι ως προς τον οπλισμό, και όλα τα ξένα όπλα να μπαίνουν ανεξέλεγκτα στις κοινοτικές χώρες  μόνο και μόνο επειδή στους κυβερνώντες ορισμένων χωρών αρέσουν τα ξένα γενικά ή ειδικά τα αμερικανικά όπλα ή γιατί αυτοί έχουν ειδικές προσωπικές εκβιαστικές σχέσεις κυρίως με τους Αμερικανούς οι οποίοι κάτι τέτοια τα συνηθίζουν (βλ. Ελλάδα και παρακάτω ΥΓ. 2.) σε όσους, γι’ αυτούς τους λόγους, μένουν έξω από τα ευρωπαϊκά εξοπλιστικά συστήματα θα πρέπει να επιβάλλεται η ρήτρα του αποκλεισμού αγοράς ξένων συστημάτων ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ με τα ευρωπαϊκο-κοινοτικά οπλικά συστήματα, και εν δηνάμει ως και βλαπτικών.

     Εάν, παρά ταύτα, κάποια κράτη-μέλη δεν εννοούν να συνταχθούν με ετούτα τα κοινοτικά αμυντικά κριτήρια, η λύση θα πρέπει να είναι πάλι μια: η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, διότι είναι τελείως αδιανόητο η κάθε χώρα να «κάνει του κεφαλιού» της σε έναν τομέα τόσο ευαίσθητο και επικίνδυνο όπως αυτός της ασφάλειας και άμυνας!

     Όπως διαβάζουμε, η ΕΕ διαθέτει 154 διαφορετικά οπλικά συστήματα, όταν οι ΗΠΑ έχουν μόνο 27. Η ΕΕ έχει 37 είδη τεθωρακισμένων μεταφοράς προσωπικού (υπερβολικά), ενώ οι ΗΠΑ μόνο 9. Η ΕΕ έχει 20 μοντέλα τεθωρακισμένων (υπερβολικά). Η ΕΕ έχει 12 είδη μαχητικών αεροσκαφών, οι ΗΠΑ μόνο 4. Και ούτω καθ’ εξής.

     Ένας άλλος απαράδεκτος Πύργος της Βαβέλ όπου δεν καταλαβαίνεις τίποτα!

     Αυτό σημαίνει πως ΚΑΙ για τα οπλικά συστήματα στην ΕΕ βασιλεύει η πλήρης ακαταστασία/αναρχία – δηλαδή πρόκειται για την επιβεβαίωση του υπάρχοντος στην κοινοτική οικονομία άναρχου μοντέλου οικονομικής καθαρά εμπορευματικής πολιτικής διασποράς, ανεξαρτήτου της όποιας λειτουργικότητας ή όχι.

     Είναι δηλαδή, με λίγα λόγια, μια ανεξέλεγκτη εμπορικοποίηση της αμυντικής ικανότητας αποτέλεσμα της οποίας στο σύνολο των μελών-κρατών είναι η παντελής έλλειψη αμυντικής συνοχής και επομένως δυνατότητας αντιμετώπισης όποιων απειλών απ’ οπουδήποτε προερχόμενων.

     Η τέλεια έλλειψη αξιοπιστίας σε κοινοτικό αμυντικό πλαίσιο, κάτι το απαράδεκτο – και   γι’ αυτό όσο πιο γρήγορα θα εξαλειφθεί τόσο θα εί\ναι καλύτερα.   

    Τα κοινοτικά κράτη που θα συγκροτήσουν τον ευρωπαϊκό στρατό θα πρέπει η πλειοψηφία των οπλικών τους συστημάτων να είναι αυστηρώς ευρωπαϊκής παραγωγής, απολύτως συμβατά,  όπερ σημαίνει και άπλετη δυνατότητα συντήρησης και αναβάθμισης χωρίς ξένα εμπόδια,

      και μόνο ένα μικρό ποσοστό, πολύ προσεγμένα επιλεγμένο, θα μπορεί να είναι ξένο (αμερικανικό ή άλλο), τέτοιο ωστόσο ώστε η χρησιμοποίησή του να μη θέτει κανένα πρόβλημα συμβατότητας και, προπαντός, υπακοής σε κανόνες τρίτων ή αδιέξοδες εξαρτήσεις ή υπερβολικά έξοδα συντήρησης.

      Εκτός αυτού, μια διαδεδομένη και ανεμπόδιστη πολιτική εγχώριας κοινοτικής παραγωγής οπλικών συστημάτων είναι ευνόητο πως συμφέρει όχι μόνο από άποψη κερδών, αλλά και από το πλεονέκτημα/όφελος των χρημάτων που θα μείνουν μέσα στη κοινότητα και δεν θα σκορπιστούν σε «ξένες τσέπες»!

      Δεν είναι δυνατόν μια κοινοτική χώρα να αγοράζει λ.χ. αμερικανικά αεροπλάνα – αντί τα εξίσου αποτελεσματικά ευρωπαϊκά –  με όρους πραγματικά εξωφρενικούς, όπως διαβάζουμε (www.avgi.gr-entheta-monde.diplomatique) όπως: «κλειστό σύστημα, υποχρέωση εμπιστευτικότητας, λογισμικό συνδεδεμένο με τον κατασκευαστή(!!), και επιπλέον με υπέρογκο κόστος» που βαρύνει τους πολίτες!! 

     Δεν μπορεί το Βέλγιο, κοινοτική χώρα και επιπλέον έδρα μεγάλου κοινοτικού θεσμικού οργανισμού, να είναι τόσο ξεδιάντροπα λιγουριάρικο των  αμερικανικών όπλων, υποκύπτοντας – χώρα κοινοτική, πάλι το λέμε – σε τέτοιους περιορισμούς μόνο και μόνο για να κάνει το χατίρι των ΗΠΑ.

      Και ασφαλώς το ίδιο ισχύει και για οποιαδήποτε άλλη χώρα που λιγουρεύεται τα F35 ή τις αμερικανικές φρεγάτες ενώ στην Κοινότητα υπάρχουν εξίσου εξαιρετικά ευρωπαϊκά αεροπλάνα και πολύ καλύτερες φρεγάτες, και η πληρωμή τους μένει πάντα σε ταμείο κοινοτικού κράτους, όχι ξένου!

     Καμία κοινοτική χώρα που σέβεται τον εαυτό της δεν επιτρέπεται να αισθάνεται σχεδόν «υποχρεωμένη», και ούτε επιτρέπεται να υποκύπτει σε όποιους εκβιασμούς για να αγοράζει αμερικανικά όπλα συνειδητά προκαλώντας  στις κοινοτικές επιχειρήσεις απώλεια αγορών και εκτροχιασμούς προϋπολογισμών και ισολογισμών, αγνοώντας την κοινοτική και οικονομική αλληλεγγύη και το γενικό κοινοτικό οικονομικό συμφέρον.

     Να ήταν και φτηνότερα, ε! κάποια δικαιολογία ίσως να υπήρχε γι’ αυτούς τους ανόητους Βέλγους του “bonjour une fois!” ή άλλους σαν κι αυτούς! Αλλά πανάκριβα όπως είναι, πρέπει να είσαι πραγματικά…… για να πετάς έτσι τα κοινοτικά κονδύλια!

     Ένα είναι το γεγονός, και το σημαντικότερο: η ΕΕ στην σημερινή μορφή της είναι, σε παγκόσμια κλίμακα, ένα μηδέν, έτσι περιορισμένη όπως είναι:

    1) σε μια σχεδόν αποκλειστική οικονομικο-συμφεροντολογική οργάνωση, 2) σε ένα πολιτικό ρόλο τριτοκοσμικής ισχύος και επιρροής,  3) έρμαιο των πάντων, ισχυρών ή μη, φίλων ή εχθρών και 4) σε πλήρη οργανική αδυναμία να εκφέρει καταλυτικό ή τουλάχιστον αποφασιστικό λόγο αντιμετωπίζοντας απαράδεκτες απειλές και παραβιάσεις εναντίων δικών της μελών, δηλαδή του ιδίου «σώματός της»!

     Είναι επομένως απόλυτη ανάγκη, και θα έλεγα επιτέλους απαίτηση, η ευρωπαϊκή κοινότητα να αναπτύξει την αυτονομία στην (αυτο)άμυνά της και να πάψει να βρίσκεται εξαρτημένη από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

     Και έφτασε η ώρα να αποσαφηνιστούν επιτέλους οι επιδιώξεις των κοινοτικών χωρών.

     Είναι η ώρα να δηλώσουν όλοι πώς θέλουν να είναι αυτή η ευρωπαϊκή κοινότητα: ένας εμπορικός όμιλος χαμένος στο διάστημα ή μια διεθνής οντότητα με πολιτική και στρατιωτική προσωπικότητα – ένας τρίτος πόλος ισότιμος με το δίπολο ΗΠΑ/Ρωσία(Κίνα).

     Από τις δηλώσεις που θα προκύψουν θα εξαρτηθεί το μέλλον της ΕΕ, εννοώντας πως το δεύτερο Ε (Ένωση) για να υπάρξει πραγματικά ως καθεαυτού Ένωση προφανώς δεν αρκούν διόλου οι σημερινοί χαλαροί οικονομικο-εμπορικοί σύνδεσμοι και πολιτικές και ούτε φτάνει να υπάρχει ένας δήθεν κοινοτικός «υπουργός ΥΠΕΞ, μάλλον σκιώδης,  τον οποίο όλοι τον γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους ανά τον κόσμο.

     Εκείνο που είναι απαραίτητο είναι μια αξιόπιστη δύναμη όπλων, μια δύναμη ικανή, με άμυνα και επίθεση, να προστατέψει πραγματικά, όχι με λόγια, αλλά με πράξεις την κοινοτική κυριαρχία, αλλά και την κυριαρχία των επιμέρους κοινοτικών μελών, μικρών ή μεγάλων, που είναι και αυτή (αυτοί) κοινοτική κυριαρχία.

     Και η σημερινή ΕΕ πρέπει να πάψει να σκλαβώνεται σε τρίτες παρανοϊκές χώρες με εμπορο-οικονομικές αγκιστρώσεις μαζί τους – ιδιωτικές των κυβερνώντων και των επιχειρήσεων  ή δημόσιες κρατικές – οι οποίες της αφαιρούν κάθε δυνατότητα επέμβασης και την καθιστούν όμηρο των πολιτικών τυχάρπαστων, προσβλητικών, αλαζόνων, δολιοφθορέων των διεθνών νόμων.

     Ο ευρωστρατός είναι μια αναγκαιότητα εκ των ουκ άνευ. Το ΝΑΤΟ μπροστά στον ευρωπαϊκό στρατό πρέπει να υποχωρήσει, και θα υποχωρήσει. Δεν νοείται πλέον η ευρωπαϊκή κοινότητα να χρειάζεται εν έτει 2020 τη προστασία άλλων τρίτων, στη περίπτωση Αμερικανών, γιατί η ίδια είναι ανίκανη να δημιουργήσει τη δική της ισχυρή προστασία!

     Αν δεν είναι ικανή, τότε να διαλυθεί, να επανέλθουμε στα εθνικά κράτη, αυτόνομα, ανεξάρτητα, εφόσον και μέσα στη κοινοτική οικογένεια τόσο λίγη θα είναι η κοινοτική συνοχή,

     όταν βλέπουμε κράτη να ωφελούνται με δις ευρώ από την Κοινότητα, αλλά να προτιμούν την δήθεν αμερικανική προστασία, τα αμερικανικά όπλα από τα κοινοτικά!.

     Τέτοια πουλημένα κράτη και τέτοιοι πουλημένοι ηγέτες καμία θέση δεν έχουν στην ευρωπαϊκή κοινότητα.

      Και δεν γίνεται πια να υπάρχουν σε αυτή την ΕΕ τόσοι Δούρειοι Ίπποι που την υπονομεύουν εκ των έσω και την «μεταμορφώνουν» σε δήθεν ΕΕ!

     Και δεν γίνεται επίσης μια ολόκληρη ΕΕ να υπόκειται στις ορέξεις ενός δικτάτορα σαν τον Ερντογάν μόνο και μόνο γιατί μερικές κοινοτικές χώρες τοποθετούν παρανόμως τα εθνικά τους συμφέροντα υπεράνω των υπερεθνικών συμφερόντων και της αξιοπιστίας και της αξιοπρέπειας ολόκληρης της Κοινότητας!!

                                                                          Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

                                                                                 Ελληνιστής

ΥΓ.1  Αναφορικά με την σημερινή ΕΕ, άβουλη, πολιτικά πουλημένη, οικονομικά εκβιασμένη, σε προσωπικό επίπεδο εγκληματικά ξεμωραμένη, επίκαιρο είναι το ερώτημα που διατυπώνει το πρακτορείο Bloomberg (στο Μ. Ψυλού, Και η Νάνσι Πελόζι στη διεθνή «συνομωσία» κατά του Ερντογάν, FlashGr,26.9.2020): «Είναι άραγε περίεργο το γεγονός ότι σκληροπυρηνικοί αυταρχικοί ηγέτες και εθνικιστές ανά τον κόσμο, στο πλαίσιο μιας «ατσάλινης» Realpolitik, δεν παίρνουν στα σοβαρά την ΕΕ, εκτός εάν το επίδικο ζήτημα αφορά το διεθνές εμπόριο;(η υπογράμμιση δική μας).

Χωρίς κυρώσεις αυτή η διαπίστωση δεν σας θυμίζει τον Ερντογάν με την ΕΕ;

ΥΓ. 2.  Διαβάσαμε κι αυτό! Άλλη μια «φιλική χειρονομία» των φίλων και σύμμαχων ΗΠΑ προς την Ελλάδα (αλήθεια. πόσες τέτοιες οι Έλληνες κυβερνώντες «κατάπιαν» ως τώρα; Και δεν βαρυστομάχιασαν;!). Πάλι αυτοί οι Αμερικανοί, φίλοι και σύμμαχοι  – αν αληθεύουν οι ειδήσεις που διαβάσαμε – απαγόρευσαν στην Ελλάδα, «πυλώνας σταθερότητας στη Μέση Ανατολή»(βλ. Πάιατ-Πομπέο) να αναβαθμίσει τα συστήματα αεράμυνας S-300MPU-1, ρωσικής κατασκευής όπως ξέρουμε, σε επίπεδο (almost))(!) S-300PMU-2 ώστε το βεληνεκές τους να πάει από τα σημερινά 150 χιλιόμετρα στα 200  χιλιόμετρα.

Και ο υπάκουος Έλληνας κυβερνήτης θα αναφωνήσει με χαρά: yes sir στον αφέντη του Αμερικανό;! Ή μήπως θα του πει ό, τι είπε ο Ερντογάν πάλι στον Αμερικανό: «δε θα ρωτήσω τους Αμερικανούς για τα δικά μου όπλα!».

Και ο Έλληνας θα κάνει το ίδιο;! Να το δω και να μην το πιστέψω.

Ή μήπως ακόμη μια φορά θα έχουμε κατέβασμα…..; Συγγνώμη, ε!

ΥΓ. 3.  Και τί είναι αυτό πάλι με τον Χρυσοχοΐδη; Πώς τολμά ο άνθρωπος αυτός της ελληνικής κυβέρνησης να θεωρήσει «εθνικισμό» το απόλυτο, δικαίωμα της Ελλάδας να ορίσει στα 12 μίλια τα χωρικά της ύδατα;

Μήπως κι αυτός είναι Τούρκος μεταμφιεσμένος σε Έλληνας και δεν το ξέρουμε; Ή Αμερικανός; Αν είναι το ένα ή το άλλο και δεν είναι Έλληνας, κανονικά θα πρέπει να διαλέξει ναν πάει με τους Τούρκους ή με τους Αμερικανούς. Να φύγει.

Διερωτώμαστε πώς ο πρωθυπουργός ανέχεται τέτοιους ενδοτικούς και δεν τους αποπέμπει στη στιγμή! Εκτός και αν ο ίδιος είναι της ίδια ιδέας!

Πλανάται θλιβερά η υποψία: ο «πολυπολιτισμισμός» (εγκληματικά) του ενός ταιριάζει με τον «εθνικισμό» (εγκληματικά) του άλλου;

Και βέβαια ναι: άμεση η πρωθυπουργική απάντηση: τί 12 μίλια στο Αιγαίο και κουραφέξαλα! Χε…..με με τα 12 μίλια! Η Ελλάδα έχει μια σπουδαία κυριαρχία στα 6 μίλια, μια δυνατή κυριαρχία και αλίμονο σε όποιον μας την πειράξει. Μαύρο φίδι που σ’ έφαγε! Τέτοιοι είμαστε εμείς: τα δικά μας δικά σας και τα δικά σας δικά σας. δεν σας αρέσουμε;

Και έπειτα γιατί ο Πάιατ να μη καυχιέται πως οι Έλληνες κυβερνώντες είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι(!!!) και ο Ερντογάν να μη στέλνει για… περίπατο υγείας τα πλοία του στα 6 μίλια και ένα μέτρο; Αφού του χάρισαν τα ¾ του Αιγαίου και όλη την ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου!! Χαζός είναι να μην τα πάρει… Αλλά ποιοι βλάκες μιλούν ακόμη για ελληνική υφαλοκρηπίδα;

Ποιος ξέρει; Αληθεύει το ρητό «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά»; 

ΥΓ. 4.  Να λέμε τα πράγματα με τα πιο απλά λόγια για να τα καταλάβουν όλοι, χωρίς εξεζητημένες ακαδημαϊκές λεκτικές περιπλοκές, αμφισημίες και αοριστολογίες. Λόγια σταράτα και «ανοιχτά» στα μυαλά των πάντων.