Σκηνές Αποκάλυψης στη Συρία - ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ NEWSKAMATERO

Δευτέρα 14 Μαΐου 2018

Σκηνές Αποκάλυψης στη Συρία


Είναι πάντοτε συναρπαστικό να βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια ένα μέρος στο οποίο γράφεται ιστορία και για το οποίο έχεις ακούσει, πει και γράψει πολλά. Το ταξίδι στη Δαμασκό και η συνέντευξη με τον πρόεδρο Ασαντ «ψήνονταν» περίπου δύο χρόνια. Οταν έφτασε το τελικό επιβεβαιωτικό email από το γραφείο, άρχισα να προβληματίζομαι για το πόσο εύκολη θα ήταν αυτή η αποστολή.
Το δρομολόγιο από τη Βηρυτό στη Δαμασκό έμοιαζε από ταινία. Ο οδηγός μας, έμπειρος στο συγκεκριμένο δρομολόγιο, είχε ταξιδιωτικά έγγραφα για τα σύνορα κάθε χώρας που συνορεύει με τη Συρία. Στα check points συνεννοείτο με έναν τρόπο που θα μπορούσε να είναι και σκηνή από ελληνικό φιλμ. Αλλοτε με φωνές, άλλοτε με καλόπιασμα και ενίοτε με ένα πακέτο τσιγάρα περνούσαμε το ένα μετά το άλλο τα πολλά μπλόκα. Οι στρατιώτες θύμιζαν παραστρατιωτική ομάδα. Φορούσαν ψάθινα καπέλα, σνίκερ και το μόνο κοινό τους ήταν τα κρεμασμένα καλάσνικοφ.
Φτάνοντας στη Δαμασκό, βλέπαμε με τον Πέτρο (Παπακωνσταντίνου) καπνό σε δύο - τρία σημεία. Ο οδηγός εξηγούσε παραστατικά ότι εκεί γίνονταν μάχες. Δεν έμοιαζε να ανησυχεί. Αφού φτάσαμε στο ξενοδοχείο, μας έκανε εντύπωση ότι δεν είχαμε άνθρωπο μαζί μας από κάποια κρατική υπηρεσία και παρ’ όλα αυτά μπορούσαμε να κινηθούμε μόνοι μας. Η παλιά πόλη είναι σαγηνευτική. Μαγαζιά που θα συναντούσε κανείς στην Αθήνα πριν από 60-70 χρόνια, φωνές και μυρωδιές, εικόνες μιας τεταμένης κανονικότητας. Πού και πού περνούσε κάποιο μηχανάκι με δύο ή και τρεις «στρατιώτες» με καλάσνικοφ. Η κίνηση απίστευτη και χαώδης. Πεζοί, ποδήλατα, αυτοκίνητα, τροχονόμοι που συζητάνε με έναν οδηγό στη μέση του πιο κεντρικού δρόμου.
Το πρώτο βράδυ δεν ήταν εύκολο. Κάθε δύο ώρες ακουγόταν μία μεγάλη έκρηξη. Το συνηθίζεις όμως και αυτό. Η επόμενη μέρα αφιερώθηκε σε διαδικαστικές διαπραγματεύσεις στο Προεδρικό Μέγαρο, που δεσπόζει πάνω από την πόλη σε έναν λόφο. Η ασφάλεια δεν ήταν τόσο τρομακτική, ή εμφανής υποθέτω, όσο την περιμένει κανείς. Επειτα από ένα ακόμη βράδυ στην παλιά πόλη και το μεγάλο παζάρι, είχαμε συνηθίσει στην ιδέα πως το περίστροφο στην πίσω τσέπη ή το καλάσνικοφ είναι κάτι σαν τοπικό έθιμο. Το δεύτερο βράδυ οι εκρήξεις ήταν πιο ισχυρές και πιο συχνές. Ο Πέτρος το απέδιδε σε προσπάθεια εντυπωσιασμού μας προσπαθώντας να διατηρήσει τη δική μου ψυχραιμία, ως πιο άπειρου σε ανάλογες καταστάσεις.
Η συνάντηση
Την ημέρα της συνέντευξης αφήσαμε τα «πράγματά» μας πίσω και ξαναπήγαμε στο Προεδρικό. Από εκεί, σεμνά και ταπεινά με ένα ΚΙΑ αρχίσαμε να ξανακατεβαίνουμε προς την πόλη. Κάποια στιγμή αντικρίσαμε ένα καλά –αλλά όχι υπερβολικά– φυλαγμένο κτίριο, που έμοιαζε με σατό σε κάποια γαλλική επαρχία. Οι φρουροί ήταν όλοι με πολιτικά και πάντα με... καλάσνικοφ. Η πόρτα άνοιξε και ναι, μας υποδέχθηκε ο ίδιος ο Ασαντ. Στην αρχή ήταν κάπως αμήχανος και μας εξήγησε ότι είχε πολύ καιρό να δώσει συνέντευξη, παρά το γεγονός ότι έχει πολλά αιτήματα. Εβγαζε γενικά μιαν αίσθηση ότι ο υπόλοιπος κόσμος δεν τον «καταλαβαίνει». Εξομολογήθηκε ότι με τους Aμερικανούς δεν μπορεί να συνεννοηθεί καν γιατί ο πρόεδρος αλλάζει γνώμη τρεις φορές την ημέρα. Ακολούθησε η συνέντευξη και μετά ζητήσαμε να πάμε στην πρώτη γραμμή, νοτίως της Δαμασκού. Ετσι όπως μας τέθηκε το ζήτημα πιστέψαμε ότι θα είχαμε συνοδεία στρατού, ίσως και κάποια θωρακισμένα αυτοκίνητα. Φτάσαμε στο μέτωπο με ένα πολύ παλιό τζιπ που οδηγούσε ένας αξιωματικός και το ΚΙΑ. Επειτα από δύο μπλόκα, αντικρίσαμε την κόλαση. Μια oλόκληρη συνοικία γκρεμισμένη σε απίστευτο σημείο. Δεξιά και αριστερά, ήταν κρεμασμένα μεγάλα πανιά για να μην έχουν οπτική επαφή οι τζιχαντιστές-ελεύθεροι σκοπευτές. Κάθε λίγο ακουγόταν μία έκρηξη. Ο επικεφαλής στρατιωτικός είχε ένα πρόχειρο γραφείο, με ένα νοσοκομειακό κρεβάτι πίσω του και ένα... καλάσνικοφ πάνω στο μαξιλάρι. Ηταν πολύ σαφής. Οποιος έπρεπε ή μπορούσε, είχε φύγει από τη συνοικία-φάντασμα. Αυτοί που είχαν μείνει δεν είχαν πουθενά να πάνε, θα φύγουν μόνο νεκροί. Οταν άκουσα μία έκρηξη, τον ρώτησα τι ήταν. Απάντησε με ένα μειδίαμα. «Ακούσατε κάτι; Δεν το πήρα χαμπάρι».
Σαν εφιαλτική ταινία
Μετά μπήκαμε στα αυτοκίνητα και περάσαμε από τις πύλες της κολάσεως, κυριολεκτικά. Αυτό που αντικρίσαμε ήταν σαν καρέ από κάποια εφιαλτική ταινία. Δεν έχω λόγια να το περιγράψω. Τα πρόσωπα των στρατιωτών ήταν σκληρά, αγριεμένα. Η καταστροφή ασύλληπτη. Μπορείς εύκολα εκεί να καταλάβεις ότι έχει δημιουργηθεί σε αυτή την περιοχή του κόσμου μια τεράστια μαύρη τρύπα που παράγει πόνο, προσφυγιά, τρομοκρατία, πολέμους και απελευθερώνει δυνάμεις του σκότους. Ναι, μου έκανε εντύπωση μία μπουκαμβίλια που είχε μείνει ζωντανή μέσα στο χάος και μία βαλίτσα που κάποιος δεν είχε προλάβει να πάρει μαζί του. Αναρωτιόμουν ποιοι και πόσοι ζούσαν εκεί και τώρα περιμένουν στη Μυτιλήνη ή κάπου αλλού να ξαναχτίσουν τη ζωή τους.
Κάποια στιγμή η κανονικότητα στις κινήσεις των στρατιωτικών που ήταν μαζί μας έγινε ανατριχιαστική. Η άγνοια κινδύνου υποχώρησε άτακτα όταν ακούστηκαν ριπές αυτομάτων, εκρήξεις και η μυρωδιά του καμένου έγινε πολύ έντονη. Ηταν ώρα να φύγουμε.
Το νυχτερινό δρομολόγιο προς τη Βηρυτό έμοιαζε πια κάτι σαν ρουτίνα. Αφήναμε πίσω μας ένα σκηνικό που βρισκόταν συνέχεια στο μεταίχμιο μεταξύ της καταστροφής και της ηρεμίας. Ξαναπεράσαμε πολλά μπλόκα, πάντα με την ίδια ρουτίνα. Οι στρατιώτες μάς ήλεγχαν με έναν φακό, άνοιγαν το πορτμπαγκάζ και μετά το χτυπούσαν με το χέρι για να φύγουμε. Φτάσαμε στο τελευταίο μπλόκο. Η αίσθηση ότι θα ήταν μάλλον το τελευταίο καλάσνικοφ που θα βλέπαμε για πολύ καιρό λειτούργησε καταπραϋντικά. Την επόμενη μέρα στο αεροπλάνο το μόνο που σκεπτόμουν, και ο Πέτρος, όπως εξομολογήθηκε ο ένας στον άλλο, είναι πόσο κοντά στην Ελλάδα ήταν αυτό που βιώσαμε. Και –ευτυχώς– πόσο μακριά.
Έντυπη
Από το Blogger.