ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Μία παράταση που βασίζεται -σύμφωνα με όσα λένε- στην αύξηση κρουσμάτων που παρατηρήθηκε τις τελευταίες δύο ημέρες, αλλά και στην πίεση που δέχεται το ΕΣΥ. 

Ξαφνικά από εκεί που ο ΕΟΔΥ ανακοίνωνε τριψήφιο αριθμό κρουσμάτων, ανακοίνωσε προχθές 2.147 νέα κρούσματα, αριθμός που σίγουρα φαίνεται πολύ μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο των προηγούμενων ημερών. 

Παρόλα αυτά όπως σας αποκαλύψαμε στο pronews.gr η αύξηση οφείλεται στο ότι έγιναν πολλά τεστ (55.543), κάτι που σημαίνει πως δεν υπάρχει κάποια επιβάρυνση του ιικού φορτίου, ούτε πως ξαφνικά υπήρξε κάποια έξαρση της πανδημίας. 

Αντιθέτως η αύξηση έγινε γιατί αποφασίστηκε να γίνουν πολλά τεστ, όπως πολλά τεστ έγιναν και χθες, καθώς έγιναν 49.215 τεστ και ανακοινώθηκαν στη συνέχεια 1.914 κρούσματα. 

Ουσιαστικά η κυβέρνηση παρουσιάζει -«μαγειρεύοντας τα τεστ- μία τελείως διαφορετική εικόνα από την πραγματική, ώστε να μπορεί να δικαιολογηθεί το lockdown. 

Παρόμοια «κόλπα» γίνονται και με τις ΜΕΘ, όπως σας είχαμε αποκαλύψει στο newskamatero, τα στοιχεία που παρουσιάζει το υπουργείο Υγείας είναι απολύτως ανακριβή, καθώς ξαφνικά στις 17 Φεβρουαρίου ο υπουργός Υγείας, Βασίλης Κικίλιας, ανακοίνωσε πως έχουμε 656 ΜΕΘ Covid, ενώ στις 7 Δεκεμβρίου είχε ανακοινώσει 748 και στις 23 Νοεμβρίου 687. 

Δηλαδή άλλα ντ' άλλων στοιχεία! 

Χθες μάλιστα ο Β.Κικίλιας κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης για τον κορωνοϊό υποστήριξε πως το 90% των ΜΕΘ στην Αττική είναι κατειλημμένες, όταν -σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΟΔΥ- οι διασωληνωμένοι είναι 357, οπότε ακόμα και αν πάρουμε το σενάριο που θέλει να έχουμε 656 ΜΕΘ τότε βλέπουμε ότι σχεδόν οι μισές είναι άδειες. 

Είναι περίεργο το πως γίνεται στην Αττική να είναι σχεδόν γεμάτες οι ΜΕΘ, αυτό ουσιαστικά σημαίνει πως σχεδόν όλοι οι διασωληνωμένοι είναι στην Αττική και άρα όλες οι υπόλοιπες περιοχές της χώρας δεν αντιμετωπίζουν ιδιαίτερο πρόβλημα με τον κορωνοϊό. 

Δυστυχώς τα στοιχεία που δίνει στη δημοσιότητα το υπουργείο Υγείας είναι ελάχιστα και όπως είπαμε προηγουμένως δεν είμαστε και σίγουροι εάν ισχύουν, οπότε δεν μπορούμε να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα. 

Χαρακτηριστικό είναι πως και η καθηγήτρια Επιδημιολογίας, Αθηνά Λινού, τόνισε πως δεν υπάρχει διαφάνεια στα στοιχεία που δίνονται στο κοινό για τον κορωνοϊό και ότι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ουσιαστικά δεν ενημερώνει κανέναν, αλλά και ότι για κάποιο λόγο βιάζεται να πάει σε lockdown, χωρίς να εξαντλεί άλλες επιλογές.

Με τις δηλώσεις της η καθηγήτρια αποκάλυψε πως οι αποφάσεις δεν παίρνονται γιατί άκουσε η κυβέρνηση τους επιστήμονες, αλλά γιατί απλά η κυβέρνηση θέλει να πάρει τις συγκεκριμένες αποφάσεις. 

Όταν δεν γνωρίζουν οι ίδιοι οι επιστήμονες που συστήνουν τα μέτρα τα πραγματικά στοιχεία, τότε σίγουρα υπάρχει κάποιο πρόβλημα. 

Αλλά η ΕΕ έχει ξεχάσει ότι δεν είναι “εταίρος” των Ηνωμένων Πολιτειών, απλώς μια τοπική κατ’ εξουσιοδότηση διοικητική δομή, προκειμένου να αναλάβει τον έλεγχο των ευρωπαϊκών  χωρών και να τις αποκόψει από τη Ρωσία. Μια τοπική δύναμη με τάση  παγκόσμια, πολύ επικίνδυνη για τον ατλαντικό κόσμο, η οποία μπορεί να αντέξει οικονομικά μόνο ένα κέντρο εξουσίας. Και, επιπλέον, δεν μπορεί να ανεχθεί  κυρίαρχα κράτη.
.
Οι Ευρωπαίοι, υπό την αιγίδα της ΕΕ, βυθίζονται σε αδιέξοδο: εργαλειοποιημένοι στη δυτική πλευρά τους, τώρα περιφρονημένοι στην ανατολική πλευρά. Το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών δήλωσε ότι είναι πολύ απογοητευμένο από την ανακοίνωση νέων κυρώσεων. Όχι έκπληκτο, απογοητευμένο. Με άλλα λόγια η Ρωσία ανέμενε κυρώσεις, αλλά είχε μιαν αμυδρή ελπίδα για κάποιαν αντίδραση στις ευρωπαϊκές χώρες, αυτή η ελπίδα διαψεύστηκε.
.
Τι απομένει από τις ρώσο-ευρωπαϊκές σχέσεις; Είναι σαφές ότι, όσο η ΕΕ καθορίζει την εξωτερική πολιτική των ευρωπαϊκών χωρών, δεν αναμένεται βελτίωση.
.
Επειδή , η Ρωσία , από την πλευρά της, δεν έχει καμία πρόθεση να υποκύψει, όπως η Ευρώπη, στην ατλαντική εντολή και υπόσχεται ότι εάν συνεχιστεί η επιθετική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών απέναντί της, να περάσει σε μια ενεργό φάση περιορισμού της αμερικανικής πολιτικής.
.
Ταλαντευόμενη μεταξύ των δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, οι οποίες υπερασπίζονται τα δικά τους στρατηγικά συμφέροντα, η Ε Ε  αφαίρεσε από τις ευρωπαϊκές χώρες την εθνική κυριαρχία τους, τις απέθεσε στα πόδια του Ατλαντισμού, τις κατέστησε ομήρους, για να αδειάσει τελικά την Ευρώπη από την ουσία της και την δύναμή της, μετατρέποντάς την σε μια θλιβερή μαριονέτα, που απεικονίζεται τέλεια από τα κατορθώματα του Borrell στη Ρωσία.

Θεόδωρος Καρυώτης

Η Κύπρος ανακήρυξε Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) το 2004 και ακολούθησαν τρεις από τις έξι οριοθετήσεις με τα γειτονικά της παράκτια κράτη, την Αίγυπτο, το Ισραήλ και το Λίβανο. Δεν έχει έκτοτε οριοθετήσει την ΑΟΖ της με την Συρία, την Τουρκία και την Ελλάδα. Όλοι αντιλαμβάνονται την απουσία οριοθέτησης με την Συρία και την Τουρκία, αλλά γιατί όχι με την Ελλάδα; Αυτή είναι μια μεγάλη απορία που με κατατρέχει για 17 ολόκληρα χρόνια.

Είναι γνωστό ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις διακατατέχονται από «φοβικό σύνδρομο» και δεν είδαν με καλό μάτι την ανακήρυξη ΑΟΖ από τον αείμνηστο πρόεδρο της Κύπρου Τάσσο Παπαδόπουλο. Οι πρώτοι που τον αντιμετώπισαν αρνητικά ήταν ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης και ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Παπανδρέου. Και για να είμαστε ακριβείς, η πρώτη αντίδρασή τους εκδηλώθηκε με την οριοθέτηση ΑΟΖ Κύπρου και Αιγύπτου επί προεδρίας Γλαύκου Κληρίδη. Τότε συνέστησαν να μη γίνει η ορθή οριοθέτηση με την Αίγυπτο, με το σκεπτικό ότι  έτσι θα φαινόταν ότι η Τουρκία δεν διαθέτει θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο και η Κυπριακή Δημοκρατία δυστυχώς αποδέχτηκε αυτή τη σύσταση  Η Αίγυπτος φυσικά δεν αντέδρασε, διότι και αυτή δεν ήθελε να φαίνεται ότι δεν έχει θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία.

Η επόμενη ελληνική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή και υπουργό Εξωτερικών την Ντόρα Μπακογιάννη  συνέχισε την ίδια αδιαφορία για την κυπριακή ΑΟΖ.  

Έτσι όταν η Αίγυπτος, στις 6 Αυγούστου 2020, συμφώνησε σε μια τμηματική οριοθέτηση ΑΟΖ με την Ελλάδα (με κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη), απαίτησε η οριοθέτηση αυτή να σταματήσει στο 28^ο Μεσημβρινό, ώστε να μην αποκλείεται η δυνατότητα να έχει στο μέλλον θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία.

Από το 1995 οι Τούρκοι μας είχαν προειδοποιήσει ότι ενδεχόμενη επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης μας στο 12 ν.μ. θα αποτελούσε αιτία πολέμου (casus belli). Εκείνο που δεν είναι γνωστό είναι ότι οι Αμερικανοί, τότε, μας διαβεβαίωσαν ότι οι προθέσεις της Τουρκίας είναι απολύτως σοβαρές και μας συνέστησαν να ξεχάσουμε την επέκταση  στα 12 ν.μ., παρότι αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα μας, που θεμελιώνεται στο διεθνές δίκαιο.

Έτσι το «φοβικό σύνδρομο» συνεχίζει να επηρεάζει και την πολιτική του σημερινού πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη αναφορικά με την Κύπρο. Έχουν γίνει, από το 2004, πολλές συναντήσεις ελληνικών και κυπριακών κυβερνήσεων, αλλά όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις αρνούνται σταθερά  να οριοθετήσουν την ΑΟΖ μας με αυτή της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εκείνο που δεν γνωρίζει ο ελληνικός λαός, αλλά γνωρίζουν οι σύμμαχοί μας, είναι ότι το casus belli των Τούρκων ισχύει και για την οριοθέτηση ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου. Έτσι εξηγείται η άρνηση της Αθήνας να συνεννοηθεί με την Λευκωσία για την οριοθέτηση των ΑΟΖ τους.

Φαντασθείτε την τραγωδία του κυπριακού Ελληνισμού όταν σε πρόσφατη συνάντηση των  Υπουργών  Εξωτερικών Ελλάδας και  Κύπρου, ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών εξηγούσε στον Κύπριο ομόλογό του τις προσπάθειες της Ελλάδας να οριοθετήσει ΑΟΖ με την Αλβανία, αλλά απέφυγε να αναφερθεί στην αντίστοιχη οριοθέτηση με την Κύπρο. 

O ακαδημαϊκός κι ο δημοσιογραφικός κόσμος, σήμερα στην Ελλάδα, επιδίδεται σε μια ατέρμονη συζήτηση για τα 12 ν.μ. και την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αλλά δεν ασχολείται με την επείγουσα ανάγκη της οριοθέτησης των ΑΟΖ των δυο κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης βάσει της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS). Δεν αντιλαμβάνονται ότι η οριοθέτηση ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα και την Κύπρο θα ακυρώσει στην πράξη το σχέδιο της « Γαλάζιας Πατρίδας», με το οποίο ο Ερντογάν προωθεί τις νεο-οθωμανικές διεκδικήσεις του στην Ανατολή Μεσόγειο.

Η Αθήνα, από το 1974, διακήρυττε ότι το Κυπριακό αποτελεί το ύψιστο εθνικό θέμα, αλλά με την πάροδο του χρόνου  το αποσυνέδεσε από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ο μόνος τρόπος να διορθωθεί η κατάσταση είναι να προχωρήσει η Αθήνα, εδώ και τώρα, στην οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Κύπρο.

Η Κύπρος τελικά κείται μακριά για πολλούς Ελλαδίτες. Η άρνηση όμως να οριοθετήσουμε ΑΟΖ με την Κύπρο θα καταγραφεί ως μια από τις μεγαλύτερες ντροπές στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Σε δημοσκόπηση, που πραγματοποιήθηκε  στο νησί  9 στους 10 Κυπρίους επιθυμούν την οριοθέτηση της ΑΟΖ τους με αυτή της Ελλάδας, αλλά η Ελλάδα εξακολουθεί να μην συγκινείται. Το ερώτημα είναι γιατί;

Στο πλαίσιο της συμφωνίας, η εταιρεία Rafael θα προμηθεύσει το σύστημα «Trophy Active Defense System» στη Γερμανία, με στόχο την ενσωμάτωσή τους σε περίπου 17 γερμανικά άρματα μάχης Leopard 2, μια εξέλιξη που αναμένεται να βελτιώσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις επιχειρησιακές δυνατότητες των γερμανικών τεθωρακισμένων δυνάμεων.

Ειδικότερα, η μονάδα τεθωρακισμένων που θα παραλάβει και να ενσωματώσει το σύστημα, αναμένεται να είναι επιχειρησιακά λειτουργική προκειμένου να ενταχθεί στη Δύναμη Ταχείας Αντίδρασης του NATO.

The Israel Ministry of Defense and German Federal Ministry of Defense signed a G-to-G agreement to supply @RAFAELdefense TROPHY active protection system to the German military for their fleet of LEOPARD 2 tanks. 1/2 pic.twitter.com/oA592e0GaY

— Ministry of Defense (@Israel_MOD) February 23, 2021

Συνολικά, η Γερμανία διαθέτει περίπου 328 κύρια άρματα μάχης τύπου Leopard 2 , τα οποία διαχωρίζονται σε τρεις εκδόσεις:

• Τα Leopard 2A6
• Τα Leopard 2A6M
• Τα Leopard 2A7

Το σύστημα ενεργητικής προστασίας τύπου Trophy ουσιαστικά δημιουργία μια «ασπίδα» προστασίας γύρω από το άρμα μάχης. Ο σκοπός του είναι να ανιχνεύει γρήγορα και να εμπλέκει τις όποιες απειλές «στοχεύουν» το άρμα μάχης, όπως αντιαρματικά βλήματα.

Επιπρόσθετα, το σύστημα ενεργητικής προστασίας Trophy μπορεί να εντοπίσει την «πηγή» από την οποία προέρχεται η απειλή (το αντιαρματικό βλήμα ή το αντίστοιχα βλήμα εχθρικού άρματος μάχης) και παρέχει τη δυνατότητα στο πλήρωμα του τανκ να ανταποδώσει.

Με πληροφορίες από: Defence Blog

Αναλυτικά:

Ο πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, μετά την αλλαγή συνηγόρου υπεράσπισης φαίνεται να υιοθετεί μια επιθετική υπερασπιστική γραμμή.

Σύμφωνα με όσα δήλωσε ο νέος συνήγορος του Δημήτρη Λιγνάδη στο Mega, αναμένεται να υποβληθούν μηνύσεις σε βάρος των μηνυτών, ενώ το πρωί της Τετάρτης ο κατηγορούμενος δια του συνηγόρου του υπέβαλε αίτηση ακυρότητας.

Μιλώντας στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του MEGA, όπου νωρίτερα είχε μιλήσει ο κ. Κούγιας, ο κ. Βλάχος τόνισε πως «ενώπιον της δημοσιότητάς δεν έχει θέση να εκδικάζεται με δηλώσεις στα ΜΜΕ η υπόθεση».

«Δεν είναι το βήμα που μου δίνεται κατάλληλο για να αντικρούσω τις ενστάσεις» υπογράμμισε και πρόσθεσε πως «υπάρχει απόλυτη νομιμότητα της διαδικασίας έως τώρα. Πουθενά δεν είναι υποχρεωτική η διενέργεια προανάκρισης. Δεν θα έχει τύχη η ένσταση της υπεράσπισης», συνέχισε.

Ερωτηθείς για το αν έχει στα χέρια του ακλόνητα στοιχεία ή άλλες καταγγελίες σε βάρος του Δημήτρη Λιγνάδη ανέφερε πως: «Ακλόνητη είναι η γνώση του εντολέα μου ότι υπέστη βιασμό. Αυτό είναι ένα δεδομένο ακλόνητο. Σε αυτού του είδους τα εγκλήματα είναι εγγενείς οι αποδεικτικές δυσκολίες. Αυτά τα εγκλήματα γίνονται κεκλεισμένων των θυρών. Δεν μπορούν να υπάρχουν μάρτυρες».

«Εφόσον από την αρχή μιλάμε για απαξίωση και για εκφοβισμό των θυμάτων, των μαρτύρων, μηνύσεις… ευπρόσδεκτες οι μηνύσεις, θα απαντήσουμε στη δικαιοσύνη. Οι μάρτυρές μας είναι αξιόπιστοι και η δικαιοσύνη θα κρίνει την αξιοπιστία τους. Περιμένουμε τις μηνύσεις με μεγάλη μας χαρά. Γεγονός αδιαμφισβήτητο είναι ότι υπάρχει ένας 14χρονος που υπέστη το έγκλημα που έχει καταγγέλλει» κατέληξε.

Κλείνοντας αποκάλυψε ότι υπάρχουν κι άλλοι μάρτυρες που εμφανίζονται πρόθυμοι να καταθέσουν κατά του Δημήτρη Λιγνάδη.

«Έχω υπόψιν μου και συνομιλώ με άλλα θύματα που θέλουν να θέσουν τον εαυτό τους στη διάθεση των Αρχών. Είτε με τη μορφή μαρτυρικών καταθέσεων, είτε με τη μορφή μηνύσεων. Μιλάμε για μάρτυρες – θύματα που έχουν να καταγγείλουν κακοποιητικές σε βάρος του συμπεριφορές» ανέφερε.

Δείτε το βίντεο με την επιτυχή επιχείρηση του Super Puma της Πολεμικής Αεροπορίας:

Όπως βαδίζει η Γερμανία, έτσι βαδίζει και η Ευρώπη – κι αυτό αποτελεί μια πραγματική πρόκληση για τις ΗΠΑ. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η Δυτική Γερμανία ήταν ο πλέον κομβικής σημασίας Ευρωπαίος σύμμαχος της Αμερικής. Σήμερα, το Βερολίνο ηγείται ενός ευρωπαϊκού συνασπισμού που πιθανόν να κρατά στα χέρια του την κρίσιμη “ψήφο” στη γεωπολιτική “ψηφοφορία” για την ηγεμονία είτε των ΗΠΑ είτε της Κίνας.

Ωστόσο, η κυβέρνηση της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ αναζητεί περισσότερο μια στρατηγική “ισαπόσταση” μεταξύ των δύο πλευρών παρά μια στρατηγική ευθυγράμμιση με μία εξ αυτών. Με αυτόν τον τρόπο, δημιουργεί μεγάλη αβεβαιότητα σχετικά με την ευρεία συμμαχία του ελεύθερου κόσμου που τόσο χρειάζονται οι ΗΠΑ.

Είναι δύσκολο να εκφράσει κανείς με λόγια τη στρατηγική σημασία της Γερμανίας. Το Βερολίνο δεν είναι σε καμία περίπτωση εφάμιλλο σε δύναμη με το Πεκίνο, ωστόσο, σε μια αναμέτρηση ΗΠΑ-Κίνας, η Ευρώπη αντιπροσωπεύει τη μεγαλύτερη εναπομένουσα συσσωμάτωση οικονομικής δύναμης, τεχνολογικής καινοτομίας, δημοκρατικών αξιών και στρατιωτικών δυνατοτήτων στον κόσμο.

Οποιαδήποτε στρατηγική των ΗΠΑ για τον περιορισμό της επιρροής της Κίνας σε διεθνείς οργανισμούς, την αντίσταση στον οικονομικό καταναγκασμό εκ μέρους της ή για τη διατήρηση της κυριαρχίας των δημοκρατιών σε τεχνολογίες από την τεχνητή νοημοσύνη έως τις τηλεπικοινωνίες των δικτύων 5G, απαιτεί ισχυρή διατλαντική συνεργασία.

Η υπονόμευση από Τραμπ και… Μέρκελ

Η Γερμανία μπορεί να “ξεκλειδώσει” αυτήν τη συνεργασία, δεδομένης της οικονομικής της κυριαρχίας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτός ήταν ένας βασικός λόγος για τον οποίο ο αντιφατικού χαρακτήρα ανταγωνισμός του Ντόναλντ Τραμπ έναντι της Μέρκελ έμοιαζε τόσο αυτοκαταστροφικός για τις ΗΠΑ.

Ωστόσο, ο Τραμπ δεν είχε το μονοπώλιο της καταστροφικής για τις διμερείες σχέσεις συμπεριφοράς. Τον Δεκέμβριο του 2020, η Μέρκελ προχώρησε στα γρήγορα σε μια επενδυτική συμφωνία Ευρώπης – Κίνας, ενώ αρνήθηκε επίσης να αποκλείσει την Huawei από τα δίκτυα 5G της Γερμανίας. Και οι δύο ήταν περίεργες αποφάσεις, λαμβάνοντας υπ’ όψιν όσα αποκάλυψε η πανδημία της Covid-19 σχετικά με την προθυμία της Κίνας να χρησιμοποιήσει πτυχές της οικονομικής αλληλεξάρτησης – όπως η παραγωγή βασικών φαρμακευτικών προϊόντων – ως γεωπολιτικά όπλα.

Αμφότερες οι αποφάσεις της γερμανικής κυβέρνησης έστρωσαν έτσι άσχημο “χαλί” για την άρτι αφιχθείσα κυβέρνηση Μπάιντεν, με τον πρόεδρο των ΗΠΑ να έχει σχεδιάσει να θέσει την αλληλεγγύη των δημοκρατικών χωρών στο επίκεντρο της στρατηγικής του έναντι της Κίνας. Αμφότερες αποκάλυψαν επίσης τη θεμελιώδη αμφιθυμία του Βερολίνου έναντι της αντιπαλότητας Ουάσινγκτον – Πεκίνου.

Οι Γερμανοί πολίτες μπορεί να μην εμπιστεύονται τον πρόεδρο της Κίνας, Σι Τζινπίνγκ και να εκφράζουν τη λύπη τους για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εκ μέρους της κυβέρνησής του, ωστόσο η Volkswagen και άλλες εταιρείες που ηγούνται μιας γερμανικής οικονομίας προσανατολισμένης στις εξαγωγές, είναι “εθισμένες” στην κινεζική αγορά. Η Μέρκελ και άλλοι Γερμανοί αξιωματούχοι παραμένουν πιστοί στη διατλαντική συμμαχία, ωστόσο ο Τραμπ – ο οποίος προχώρησε στη δική του εμπορική συμφωνία με το Πεκίνο μόλις πριν από έναν χρόνο – έχει κλονίσει σοβαρά την εμπιστοσύνη τους στο μέλλον της ηγεσίας των ΗΠΑ στον κόσμο.

Ψυχρός Πόλεμος vs. Ostpolitik

Η ιστορία ρίχνει επίσης εδώ μια σκιά: για πολλούς Γερμανούς, δεν ήταν η “ειρήνη μέσω της δύναμης”, αλλά η Ostpolitik (οικονομική και πολιτιστική προσέγγιση με το ανατολικό μπλοκ) που κέρδισε τον Ψυχρό Πόλεμο. Η ελπίδα ότι η οικονομική αλληλεπίδραση θα μπορούσε να “μαλακώσει” το Πεκίνο συνεχίζει να κυριαρχεί στο Βερολίνο, την ίδια ώρα που η Ουάσινγκτον έχει εγκαταλείψει εντελώς μια τέτοια προσέγγιση.

Η Γερμανία δεν θα υποστηρίξει την “οικοδόμηση μπλοκ” είτε από την Κίνα ή είτε από την Αμερική, έχει διακηρύξει η Μέρκελ: η Ευρώπη θα διατηρήσει τη συμμαχία της με την Ουάσινγκτον, ενώ ταυτόχρονα θα σχεδιάζει το δικό της αυτόνομο μονοπάτι όσον αφορά τη σχέση της με το Πεκίνο.

Σύμφωνα με τους επικριτές της, αυτή η στάση καταφέρνει να μοιάζει τόσο απελπιστικά αφελής, όσον αφορά τη φιλοδοξία της να κατευνάσει ένα καθεστώς που δεν επιδέχεται διόρθωσης, όσο και καταθλιπτικά κυνική, όσον αφορά την εργολαβική ανάθεση της σκληρής δουλειάς του ανταγωνισμού με την Κίνα στις ΗΠΑ. Για τον Σι, η στάση της Μέρκελ παρουσιάζεται ως αρκετά σημαντική ευκαιρία.

Η πολιτική της Κίνας όσον αφορά την Ευρώπη είναι ωφελιμιστική και έχει “αρπακτικά” χαρακτηριστικά. Επιδιώκει να χρησιμοποιήσει το διεθνές εμπόριο, τη μεταφορά τεχνολογίας και τις στρατηγικές επενδύσεις προκειμένου να ενισχύσει το άλμα της προς την κυριαρχία σε βασικούς κλάδους όπως η ρομποτική, η τεχνητή νοημοσύνη και το προηγμένο computing. Και, μολονότι η Ευρώπη δεν υπάρχει περίπτωση να ευθυγραμμιστεί με μια αυταρχική Κίνα, το Πεκίνο μπορεί να επιτύχει ένα αρκετά καλό – για το ίδιο – αποτέλεσμα, εμποδίζοντάς την από το να είναι ισχυρή, εσωτερικά συνεκτική και αποφασιστικά ευθυγραμμισμένη με τις ΗΠΑ.

Αυτή ακριβώς είναι η λογική πίσω από πολλές κινεζικές πρωτοβουλίες. Αυτές κυμαίνονται από την καλλιέργεια σχέσεων με λιγότερο ευημερούσες χώρες της Ανατολικής και Νότιας Ευρώπης – μέσω δανείων, επενδύσεων και άλλων μέσων – και τη χρήση της προκύπτουσας μόχλευσης για την αποθάρρυνση των καταγγελιών για πολιτικές του Πεκίνου στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της Κίνας, έως και την επίκληση στις ευρωπαϊκές ευαισθησίες με διακηρύξεις – χωρίς βέβαια πρακτικό αντίκρισμα – στον πολυπολισμό και στη “φωτισμένη” διπλωματία γύρω από ζητήματα κλιματικής αλλαγής.

Γι’ αυτό ο Σι έτρεξε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία, ακόμη και παρέχοντας άνευ σημασίας υποσχέσεις για τη βελτίωση των κινεζικών εργασιακών πρακτικών, προκειμένου να σφραγίσει την επενδυτική συμφωνία προτού ο Μπάιντεν αναλάβει την εξουσία. Οι ΗΠΑ θέλουν να ενεργοποιήσουν την Ευρώπη ως σύμμαχο στον ανταγωνισμό τους με την Κίνα. Το Πεκίνο, αντίθετα, θέλει να εξουδετερώσει την Ευρώπη.

Έτσι, η στάση της Μέρκελ κάθε άλλο παρά διευκολύνει τον Μπάιντεν. Πιθανόν, επίσης, να μην εξυπηρετεί και τα ίδια τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της Ευρώπης. Η Γερμανία δεν αντιμετωπίζει καμία στρατιωτική απειλή από την Κίνα, και υπάρχουν τομείς – προστασία της ιδιωτικής ζωής, τεχνολογικά πρότυπα, ρύθμιση του Διαδικτύου – όπου οι ευρωπαϊκές και αμερικανικές προτιμήσεις και προτεραιότητες αποκλίνουν σημαντικά. Ούτε το Βερολίνο ούτε οι Βρυξέλλες, ωστόσο, θα προχωρήσουν ομαλά προς τα εμπρός αν μια χώρα που είναι εντελώς αντίθετη με τις φιλελεύθερες αξίες της ΕΕ και αντιλαμβάνεται την ισχύ με όρους παιχνιδιού μηδενικού αθροίσματος συνεχίσει να κερδίζει πόντους σε επίπεδο παγκόσμιας δύναμης. Αυτό είναι το στοιχείο που αναγνώρισε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποκαλώντας την Κίνα “συστημικό αντίπαλο”, με την πολιτική της ωστόσο να μην αντικατοπτρίζει με συνέπεια αυτή τη συνειδητοποίηση.

Υπάρχουν ευκαιρίες για βαθύτερη διατλαντική συνεργασία επάνω στο ζήτημα της Κίνας. Ο νέος μηχανισμός διαλογής επενδύσεων της ΕΕ, ο οποίος αποσκοπεί στην αποτροπή του ελέγχου εκ μέρους της Κίνας βασικών εταιρειών σε κομβικής σημασίας κλάδους, είναι εν μέρει μοντελοποιημένος στα πρότυπα της Επιτροπής Ξένων Επενδύσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το NATO, υπό τον γενικό γραμματέα Γενς Στόλτενμπεργκ, εστιάζει όλο και περισσότερο στην πρόκληση την οποία συνιστά η Κίνα. Η Κίνα, εξάλλου, απλώς δεν είναι αρκετά “γλυκιά” ώστε να διατηρήσει το ευρωπαϊκό της “παιχνίδι” σε δράση για πάντα: οι εμπορικές πρακτικές της, οι διώξεις των αντιφρονούντων και των μειονοτήτων και ο εκφοβισμός όσων την εγκαλούν για όλα τα παραπάνω θα δημιουργήσει αναπόφευκτα ευκαιρίες για συντονισμένη αντίδραση.

Ωστόσο, η γραμμή “όχι στα συμμαχικά μπλοκ” που ακολουθεί η Μέρκελ θα εξακολουθεί να αποτελεί εμπόδιο και αυτή η ιδέα, με βαθιές ρίζες στη γερμανική στρατηγική κουλτούρα και σκέψη, μπορεί να παραμείνει αμετάβλητη μετά την αποχώρησή της αργότερα εντός του έτους.

Η ενότητα της Δύσης είναι από μόνη της μια επίπονη εκστρατεία

Οι ΗΠΑ θα πρέπει επομένως να παίξουν το μακρόπνοο παιχνίδι της διαμόρφωσης του στρατηγικού “λογισμού” της Ευρώπης. Θα πρέπει να υποστηρίξουν ευρωπαϊκές χώρες που είναι πιο πρόθυμες να αντιπαρατεθούν με την Κίνα, είτε πρόκειται για τη Γαλλία του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν (που συνδυάζει ένα ανεξάρτητο γκωλικό πνεύμα με μια αρκετά ξεκάθαρη αίσθηση της απειλής) και το Ηνωμένο Βασίλειο (το οποίο έχει στραφεί προς μια αντικινεζική γραμμή, αλλά είναι πλέον, δυστυχώς, έξω από την ΕΕ) είτε πρόκειται για τους Τσέχους ηγέτες που έχουν αντισταθεί στο Πεκίνο σε ζητήματα από την Covid-19 έως την Ταϊβάν.

Αξιωματούχοι της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας των ΗΠΑ θα πρέπει να ενισχύσουν και να δώσουν μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα στις φωνές των Γερμανών σκεπτικιστών έναντι της Κίνας, όπως ο Norbert Roettgen, επικεφαλής της επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Bundestag (σ.μ. Ομοσπονδιακή Δίαιτα, κάτω σώμα του γερμανικού κοινοβουλίου) και εταιρειών που είναι απογοητευμένες από τις δοσοληψίες και συγκρούσεις τους με το Πεκίνο.

Η Ουάσιγκτον μπορεί επίσης να δώσει έμφαση σε ζητήματα όπως οι προσπάθειες της Κίνας να καταστείλει την ελευθερία του λόγου εντός της Ευρώπης, τονίζοντας παράλληλα ότι οι διαφορές μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης – σε ζητήματα τεχνολογίας και άλλα πεδία – είναι μικρές σε σύγκριση με τον χάος που χωρίζει τον ελεύθερο κόσμο από ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο αυταρχικό καθεστώς. Θα πρέπει να παραμείνει ευκίνητη και να ανταποκρίνειται με νέες πρωτοβουλίες, καθώς η κινεζική συμπεριφορά θα αποκαλύπτει σταδιακά ότι οι μακροπρόθεσμοι στόχοι του Πεκίνου είναι ασύμβατοι με εκείνους του Βερολίνου και των Βρυξελλών.

Πρέπει τέλος να ισορροπήσει έναν βασικό σεβασμό για την ποικιλομορφία – να μην αντιδρά δηλαδή υπερβολικά, με θυμό, απειλές και κυρώσεις κάθε φορά που η Γερμανία ακολουθεί πολιτικές που έρχονται σε αντίθεση με τα αμερικανικά συμφέροντα – με το να καθιστά ταυτόχρονα σαφές ότι ο βαθμός συνεργασίας που λαμβάνουν οι ΗΠΑ σχετικά με την κύρια πρόκληση για την ασφάλειά τους θα επηρεάζει αναπόφευκτα την ποιότητα της διατλαντικής σχέσης με την πάροδο του χρόνου.

Το έργο εδώ δεν είναι εντελώς διαφορετικό από εκείνο που αντιμετώπισαν οι ΗΠΑ κατά τον Ψυχρό Πόλεμο. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους δεν βάδιζαν πάντα αδιάσπαστοι απέναντι στο Κρεμλίνο. Χρειάστηκε υπομονή, επιμονή και κάποια περιστασιακή πίεση για να επιτευχθεί η συνεργασία που οδήγησε στη νίκη. Αμερικανοί αξιωματούχοι σίγουρα θα ήθελαν η Γερμανία και η Ευρώπη να στοιχιστούν τάχιστα στο πλευρό της Αμερικής.

Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η δημιουργία της ενότητας του ελεύθερου κόσμου ενάντια σε έναν νέο αυταρχικό αντίπαλο θα είναι από μόνη της μία μακρά, επίπονη εκστρατεία.

Πηγή: BloombergOpinion